“Gereksiz tartışmaları artık bırakın –
Ben zaten her şeyi kendime ispatladım:
Dağlardan daha güzel sadece henüz çıkmadığım dağlar olabilir.”
Vladimir Vysotsky
“Так оставьте ненужные споры –
Я себе уже всё доказал:
Лучше гор могут быть только горы,
На которых ещё не бывал.”
Владимир Высоцкий
Dağlar, her şeyi unutturur ve insanı rahatlatır, kafanızı sıfırlar. Dağlar saygı ister ve hafife alınmaz. O yüzlerce yıl orada dururken sen onun misafirisin ve Onun kurallarına uyacaksın.
Sky Erciyes
Çok yoğun döneme girince sanırım hepimiz: “Bir an önce geçsin de rahatlayayım” düşüncesine ara sıra kapılıyoruz. Ne yalan söyleyeyim ben de öyleydim. O kadar yoğun hafta beni bekliyordu ki daha önceki haftanın pazar günü bitmeden bir sonraki haftanın pazartesi gününü yaşıyordum ve yarış sonrası cumartesi gününü iple çekiyordum. “Bu düşüncelerimde kesin bir yanlışlık var” dedim kendi kendime. Pazartesi günü de erken saatlerde kalkınca kendi kendime: “Sakin ol” dedim, bu ne telaş bu ne sabırsızlık, yahu tek hayatımız var onu da bugünü yaşamadan yarın bir an önce gelsin diye yaşarsan her şeyin ne anlamı kalacak ki”. Kendime ayar çektikten sonra upuzun bir yapılacak listesini yazdım, kendime “İş kurt değil, ormana kaçmaz” atasözünü hatırlattım, depderin bir nefes aldım ve tüm kağıda döktüklerimi Kayseri’ ye gidene kadar yapmaya çalışacağıma söz verdim. Hepsini yaptım mı? Tabii ki hayır ama upuzun listeden ön planda gelen işlerimi halledip rahat bir kafayla dağlara gideceğim diye kendime bir söz verdim. İşler güçler, inspiredbyrun çalışmaları, yeni rota keşifleri, günde çift antrenmanlar, kediler – köpekler derken yolculuk zamanı geldi.
Bu sene Erciyes Dağı bir ayrı güzel ve büyüleyiciydi. Giydiği elbisesi daha renkli ve daha yeşildi, mor ve sarı çiçekleri ayrı bir şıklık ve ayrı bir koku, estiği rüzgar ise ferah hava katıyordu.
Otele yerleştikten sonra birkaç saat dinlendik ve sonra antrenmana çıktık. 12 km’ lik antrenmanımız vardı, ilk birkaç kilometre ayaklarımı zorla yerden kaldırıyordum. Kendi kendime: “Yarın VK` yı (Vertikal Kilometre) nasıl koşacağım derken” antrenman oldu bitti. Yolda koca kafalı kangalı gördük, sürüyü koruyordu, ayak üstü muhabbet ettikten sonra ve sürüsü ile işimiz olmadığımı anlayınca bize yol verdi. Hem antrenman hem de yarış esnasında kangallarla sohbet etmek gibi bir alışkanlığım olduğu doğrudur. 🙂
Akşam lezzetli makarna (sosu gerçekten muazzamdı) ve arkadaşlarımızla buluşma. Odama döndükten sonra tüm hazırlıklarımı tamamladıktan sonra saat 21:30 gibi yataktaydım. Ertesi sabahı erkenden kalktım, üzerimde inanılmaz bir miskinlik vardı: “Hadi bakalım, bugünkü yarış nasıl geçecek” derken VK`nın start noktasına ulaştık ve yarış başladı. Hissettiklerim tam bu şekilde: “Kalbim mideme düştü” nasıl oluyorsa artık. Aslında irtifa ile ilgili sorunlar pek yaşamıyorum ama 2000 m üzerinde VK koşmak apayrı bir duygu. Bacaklarım kalkmıyor kafam da bir garipti. Kendi kendime: “Paniğe gerek yok!” Aslında içimde bir çizgi var, o çizgiyi geçmeyince ne kadar sürünsem de “rahat bir şekilde” finişe ulaşabiliyorum. Yaklaşık 2 kilometreyi geçince rahatladım ve artık hem bacaklarıma hem de kafama sahip çıktım.
Hele de finişe ulaşmadan önce insanların alkış ve motivasyon tezahüratları ile dimdik çıkışı uçarak çıktım. Böyle bir müthiş manzara ile yüz yüze geldik ki tüm acıları hemen unutturdu.
Esas benim için maceram teleferikle inerken başladı, yükseklik korkum hala ara sıra devam ediyor.
Aşağıya indikten sonra bol bol yemek ve sıvı tüketimi, sonra da güzel bir uyku. Akşam üstü olmazlarından olmaz inspiredbyrun işbaşı. 🙂 Makarna partisinden sonra dinlenme. Saat 21:00 gibi yataktaydım. Bu sabah bir öncekinden haliyle daha dinç bir şekilde kalktım. Pencereden baktığımda Erciyes Dağı bembeyaz bir şapka giymiş. Ben fotoğraflamadım ama Ian bu müthiş görüntüyü ölümsüzleştirdi.
Kahvaltıdan sonra start çizgisine doğru yola koyulduk. Yarışımız gölden başlayacaktı ve manzarası müthişti. Başlangıç alanında o kadar sohbet ettik ki yarış başlayınca müziğimi açmadığımı fark ettim. Elim ayağıma dolandı MP3 çalarla uğraşınca. Nihayet başardım ve müzik eşliğinde yoluma devam ettim.
Bu rotayı 2 sene önce 60 km koşarken tersinden koştum ondan dolayı beni neyin beklediğini az çok biliyordum. Belli noktalarda 60 km’ lik parkuru koşan arkadaşlarımızla karşılaşmak çok keyifliydi, hepimiz için moral oldu. 25 km’ lik rotaya bayıldım. Başlangıçtan stabilize yolda ilerledikten sonra patika ve taşlı bölüme bağlandık.
Parkur boyunca rahatça koşabilecek geniş yollar var, birkaç bölüm taşlı ve yapraklı çıkışlar ve inişler oluşuyor. Bu tür rotaları çok severim çünkü koşu boyunca hiç sıkılmıyorsun devamlı parkur değişimi yaşıyorsun. Bana göre 25 km’ lik parkur (birkaç bölüm hariç) gayet koşulabilecek ve hız yapabilecek bir parkurdur.
Hele de finişten önceki bölüme bayıldım. Bitiş çizgisini görmeden önce devasa Erciyes Dağı’ nı görüyorsun, sonra dağı arkaya bırakarak önünde minnacık karınca gibi görünen taka koşmaya başlıyorsun, hem de yokuş aşağıya.
Finişi görmek insanı o kadar mutlu ediyor ki hızla yollarda koşuyorsun.
Finiş çizgisini geçtikten sonra kendimi dünyanın en mutlu insanı olarak hissettim. Çok yoğun bir haftayı arkamda bırakarak kendimi yenilemiş ve iki yarışı üstüste koşmama rağmen dinlenmiş hissettim. Dağlar gibisi yok, dağlarda koşarken hem yenileniyorsun hem de kendine doğru bir yolculuk yapıyorsun ve inanın ki bu yolculuk bir öncekinden apayrı ve çok farklı oluyor. Koşacak ve güzelliklerini keşfedecek daha çok dağ var ve kendine doğru yapılacak çok yolculuk var.
Yarış esnasında beslenme: 3 adet jel, bir bardak kola, yarım muz ve 500 ml izotonik.
Bu yarışta kendim için ne notlar aldım:
- Dağlarda erken yatıp erken kalmak gibisi yok, öğle uykusu da çok önemli vücudun ve kafanın toparlanmasında çok yardımcı oluyor (aslında sadece dağlarda ve yarışlarda değil günlük hayatta da öyle, öğle uykusu biraz zor ama 🙂 ). Yarış öncesi uyumazsam da artık 21:00 gibi yatağa girer uzanır 22:00′ da uyumuş olacağım artık.
- Yarış öncesi çanta ve malzeme hazırlığını erkenden yapmak çok önemli. VK yarışını bitirir, odaya ulaşır ulaşmaz 25 km’ lik yarışta kullanacağım tüm giyecek ve besinlerimi hazırladım. Çok geç saate kalmamak lazım eksik bir şey olursa edinecek zaman olur.
- Hepimiz elbette farklıyız, irtifa uyumumuz da çok farklı. Kendim için böyle bir not aldım, yarış esnasında irtifadan dolayı pek iyi hissetmiyorsam tempomu düşürüp hissettiklerime göre ilerlemek ve kendini dinlemek çok önemli. Bu sefer iki yarışta planladığım nabızdan daha aşağıda gittim ve iyi yaptım çünkü bazen evdeki hesap çarşıya uymaz, bu durumda kendini tanımak ve kendini dinlemek gerçekten çok önemli. İki yarışın ilk bölümlerini fazlasıyla temkinli gitme kararı aldım çünkü irtifanın etkisini hissediyordum, ikinci bölümlerde kendimi çok daha iyi hissedip artık planladığım gibi gidebiliyordum. Onu fark ettim ki, fazla zorlamadan devam ediyorsam durum düzeliyor ve kendimi daha iyi hissedip hem bedenime ve zihnime hem de yarışa hakim oluyorum ve istediğim şekilde ilerliyorum.
- Kahvaltıda bu sefer yulaf, tahin, pekmez ve biraz tereyağı karıştırıp yedim. Hem doyurucu hem de çok tok tutar ayrıca hazırlaması çok kısa. Yarışlara transferle gittik, yanıma 500 ml izotonik alıp yolda onu içiyordum. Sabah erken saatlerinde fazla sade su içesim yoktu, izotoniğin hafif limonlu tadı çok iyi geldi.
- Bu sefer parmaksız eldivenleri kullanmayı karar verdim ve çok iyi yaptım. Çok terleyen biri olarak baton kullanırken ellerim de çok terler. Eldivenler hem teri emdi hem de yüzümden terimi silmekte yardımcı oldu, ayrıca parkurda dikenli çalı çırpı olduğu için çok yardımcı oldu ve elimi korudu, eldivenler biraz kanın içinde kaldı ama parmaklarım daha az zarar gördü. Uzun yarışlardan sonra baton kullanımından dolayı bazen ellerim su topluyor bu sorun da azalır diye düşünüyorum.
- Başlangıç alanında sohbet çok keyifli elbette ama onu belki yarış sonrasına saklamak lazım. 🙂 Çenem düşünce müziği ayarlamayı unuttum o da yarış esnasında beni baya meşgul tuttu.
- Sky Erciyes` in tüm parkurlarını tekrar koşmak isterim bir gün ama özelikle VK` nın finişi gerçekten muazzam ve kesinlikle koşulması gereken bir parkur.
Sonuç olarak hem VK`dan hem 25 km`lik koşudan çok keyif aldım ve performansımdan gayet memnun kaldım. İkisini kadın kategorisinde kazanmak yoğun UTMB öncesi antrenmanlarda beni baya motive edecek.
Atıl Ulaş olmak üzere tüm organizasyon ekibine, gönüllü arkadaşlarımıza, sağlık ekibine, sponsorlara ve bizi yolda çeken fotoğraf ekibine sonsuz teşekkürler! İyi ki varsınız, ellerinize sağlık!
Kullandığım malzemelerden daha önce bahsettim, burada sadece yeni kullandığım malzemelerden bahsetmek isterim.
- Ayakkabı: Columbia Montrail BAJADA™ III muhteşem ayak sarma, yastıklama, esneklik, destekleme, koruma ve zeminde tutunuş. Muhtemelen bu ayakkabıyı UTMB’ de kullanacağım. Hem VK` da hem de 25 km` lik parkurda bu ayakkabı bana eşlik etti.
- Ayrıca bu sefer parmaksız eldiven kullanmaya karar verdim. Çok doğru bir karar oldu, hem ellerim terlemedi hem de dikenlerden iyi bir koruma oldu. Sanırım uzun yarışlarda kendi zorunlu malzeme listemde artık devamlı yer alacak: Columbia FREEZER ZERO PARMAKSIZ ELDİVEN.
Tüm fotoğraflar: Ian Corless
Elena Polyakova 