“4:15” Tahtalı Run To Sky

Koşu olmadan hayatımı nasıl düşünemiyorsam müzik de öyle benim için. Bu yarışın şarkısı da bu oldu. 🙂 

Up&Up – Coldplay

Bu sene çok enteresan bir sene, 2019 yılına koşarak girdiğim için (yeni yılın girişini kutlarken biz de 20.19 km koşarak gece yarısını bu şekilde devirdik) günlerim genelde koşarak – koşturarak geçiyor, ayrıca bu sene tüm katıldığım yarışlardan inanılmaz keyfi alıyorum. Senenin hedefi PTL olduğu için amacım kendimi fazla yıpratmadan en sevdiğim yarışlara katılmak, ondan dolayı mesafe seçimine özellikle dikkat gösteriyorum. Geçen sene 60 km koştuktan sonra bu sene kesinlikle yarışı zirvede bırakacağıma kendime söz verdim. Ayrıca 27 km koşarak denize girmek için daha fazla vakit kalıyor. 🙂

Çıralı’ ya Salı günü geldikten sonra Barış Pansiyon‘ a yerleştik. Hemen yarışın başlangıç noktasında olup (bu sefer yarışa doğrudan yataktan başladım diyebilirim 🙂 ) denize çok yakın, büyük bir bahçeye ve güzel kahvaltıya sahip olan (o pişi ve keki unutamıyorum 🙂 ) huzur dolu ortamlı ve çok misafirperver bir yer. Sahipleri yarış öncesi harika motivasyon verdiler, buradan hem kendilerine hem de tüm personele kocaman teşekkürler! Seneye tekrar oradayız.

Özellikle bu mevsimde Çıralı bir ayrı büyüleyici: Serin turkuaz suları (bir senelik yüzme ve güneşlenme planımı tamamladım sayılır), dağlarla sarılmış çam kokulu patikalar ve uzaktan bize göz kırpan Tahtalı Zirvesi. Hepsini doya doya yaşamaya çalıştım. Erken saatlerde kuşlarla uyanarak denizin kucağında kendimi bulmak, gerçek olamayacak kadar müthiş güneşin uyanışını izlemek, daldan dutları yemek. Hele Cumartesi gece öyle bir mehtap vardı ki, suların üzerinde sonsuza kadar götüren ay ışığı unutulmazdı. Doğa ile bütünleşme bu inanılmaz duygu özellikle o yerde ve özellikle o sessiz saatlerde hissediliyor. O anda kalıp zamanın akmaması, hepsini içine çekip hafızada ömür boyu kalmasını istiyorsun. Yarışta öyle değil ama. 🙂 Her saniye sonsuza kadar sürer gibi zamanın çemberi içinden çıkamıyorsun.  

Vakit akıp gitti ve yarış günü yaklaştı, önceden her zamanki gibi dostlarla sohbet ve malzeme hazırlıkları. Günün en önemlisi ve artık geleneksel hale gelen annemle yarış öncesi motivasyon görüşmesi. 🙂

Ben: “Annem yarın sabah sizin saatinize göre 06:00′ da yarışa başlıyoruz, lütfen bana dua eder misin.”

Annem: “Lenoçka ne kadar koşuyorsunuz?”

Ben: “Be sefer 27 km.”

Annem: “Ah ne güzel bu sefer az. Ne kadar sürede bitirmeyi hedefliyorsun, ona göre dua edeceğim?”

Ben: “4.15 yeterli” 🙂

Annem: “Hadi bakalım, sana ve Alper’ e bol şans, bitince haber ver lütfen!”

Aslında “4.15” süresi rasgele aklıma geldi halbuki böyle bir şey planlamıyordum ama bu konuşmadan önce bir arkadaşımla yarış hakkında konuşup onu yapabilirsin iddasıyla aklımda kaldı. Ne de olsa hedefleri yüksek tutmakta fayda var.

Erken saatte yatmama rağmen tüm gece uyku tutmadı, gece yarısına kadar Alper ile “kim kimi geçecek” geleneksel tartışmalarından sonra döne döne neredeyse sabah oldu. Uzaktan horoz sesleri gelmeye başlayınca saatim 04:40 gösteriyordu. Kısa bir uykuya dalıp artık kuşların muhteşem şarkalarına uyanmış oldum. Kısa bir kahvaltıdan sonra 60 km koşan arkadaşlarımı uğurladık ve artık kendim yarışıma odaklanmak kaldı.

Bir kez daha zorunlu malzemeleri gözden geçirip ve antrenörün taktiklerini kafamda çevirip starta doğru yürümeye başladım. 

Benim için yarışın en önemli kuralları: Doğru nabız, doğru zamanda doğru beslenme ve ne olursa olsun zihni yarışa odaklı bir şekilde tutmak. Bu sefer yarışa bir tık daha yüksek nabızla başlayacaktım.

Hızlı bir şekilde çıkış yapıp (nabız her zamanki gibi kontrol altında elbette) 4 kilometre düz asfalt yolda coşkulu bir şekilde koştuk. Sonra doğrudan çıkış ve hafif iniş. Hava muhteşemdi, patika ve manzara da öyle. Ormanın içinden geçerken o mis çam ağaçlarının kokusu nasıl unutulmaz ne kadar güzel ki hala burnumda. İlk  kontrol noktasına (9.6 km Ulupınar) 1 saat 7 dk 14 sn de 15. sırada ulaştım. Sularımı doldurduktan sonra hemen hafif çıkışa geçtim. Kıvrılan yol yavaş yavaş yukarıya götürüyordu. Koşarken birden geçen seneki yarışı düşünmeye başladım. 2018 yılında zirveye 4 saat 33 dk 49 sn’ de ulaştığımı hatırlayarak ikinci istasyona ulaşım zamanımı bir türlü hatırlayamadım. Ondan dolayı geçen seneye göre daha hızlı mı daha mı yavaşım hiç fikrim yoktu. Çok da önemi yoktu aslında, çünkü zaten elimden geleni yapıp daha hızlı gidemezdim. Bu raporu yazarken sonuçlara baktım meğersem bu sene Beycik’ e 7 dk daha iyi bir sürede ulaştım. İkinci kontrol noktasına (18.8 km Beycik) 2 saat 23 dk 44 sn’ de 12. sırada ulaştım. Bir şeyler yedikten ve sularımı doldurduktan sonra yola konuldum.

F: GoShots

Buradan sonra en eğlenceli bölüm başlıyordu – ilerledikçe hem patikalar hem de çıkışlar sertleşiyordu. Bazen sisle bazen güneşle süslenmiş patikalar beni bulutlara doğru götürüyordu. Ağaç bölgesiyle vedalaştıktan sonra taşlı ve karlı patikalar, gümüş kaplamalı altın dağlar beni karşılayıp finişe kadar bir an olsa da bırakmadılar. Burada bana ne olduysa artık tüm şalterleri tamamen kapatıp resmen uçuş moduna geçtim. Kendimi müthiş güçlü ve hiçbir yerle bağı olmayan bir kuş gibi hissediyordum. Sanırım geçen sene koştuğum Vertical Kilometre’ yi (VK) kafamda canlandırıp aynı performansı sergilemeye çalıştım. 🙂 

F: GoShots

Bir ara saatime rasgele bir bakış attığımda “4.15” süresinin benden uzaklaşmaya başladığının farkına vardım.  Bitiş çizgisine kadar daha biraz mesafe varken aynı zamanda vakit, avuçta tutmaya çalıştığım kum gibi parmaklarımın arasında akıp gidiyordu. Aklıma aksiyon filmlerinin kahramanları geldi, hani dünyayı kurtarmaya çalışırken saat tablodan son saniyelerde ağır çekim gibi hızla uçuyor. İyi ki kendim hariç başka birini kurtarma derdinde değildim ki belki de “4:15” i yapmayarak kendimi kurtarmış oldum. Aslında zirveye doğru yolculuk o kadar keyfliydi ki onu doya doya yaşayarak bir tık daha uzatmak istedim belki de. “4:15” barajına takıldığımı anlayınca üzüldüm mü? Tabii ki hayır, her şey de birarada ve sonsuza kadar mükemmel olmasın. Kendimi daha da geliştirmek için 5 dk kalsın, şimdilik ve sonraki Elena arasındaki farkı ve sadece bana ait 5 dk. Bazı zamanlarda bitmesini istemediğin bazı zamanlarda bir an önce bitsin istediğin bir zaman kavramı.

F: Ahmet Arslan

Finiş çizgisini 4 saat 20 dk 54 sn’ de geçerek genel klasmanda – 4., kadınlarda – 1. oldum. Bu şekilde geçen seneye göre zirveye 13 dk daha hızlı ulaştım, “4:15” hedefi de 2020 yılında neden olmasın?

F: GoShots

Hem koşucu hem de Kaçkar Ultra organizatörü olarak bu zorlu yarışa ne kadar koskoca emek harcandığını çok iyi anlıyorum. Biz bu muhteşem patikalarda koşabilelim diye dev bir ekip gece gündüz çalıştı. Polat Dede ve Savaş Gündüz başta olmak üzere tüm Rossist Ekibi‘ ne ve Argeus Ekibi‘ ne, gönüllülere ve destekçilere dev tebrikler ve teşekkürler! Bu müthiş patikalarda koşma şansını tanıdığınız için iyi ki varsınız. Harika fotoğraflar için ellerinize sağlık GoShots Ekibi! 

İki yıldır her konuda bana destek olan Columbia Sportswear Türkiye‘ ye (Montrail Bajada‘ cığımla müthiş işe imza attık) ve her saniye ile kilometrede bana doğru yolu gösteren Fenix5X saat için Garmin Türkiye‘ ye sonsuz teşekkürler!

Hah bir de unutmadan, hep derim ya zorunlu malzemeyi organizasyon için değil kendimiz için taşırız. İşte bu kare en iyi ispatı. Zirve çantasına uzun alt koymayı unutan ve alüminyum battaniyeyi en son moda etek haline getiren benim. Patikalarda görüşmek üzere.

F: Alper Dalkılıç

 

 

HAYALLERİN ÖTESİNDE

Her defa Alanya Ultra Trail yarışını koşarken bir sonraki sene en uzun mesafesini koşmayacağıma dair kendime söz veriyorum ama sonradan ne oluyorsa kendimi en uzun mesafede bulup mesafenin kendisi de uzadıkça uzuyor.

Üç sene de doğum günümü Alanya’ da kutluyorum, bu sefer bir ayrı oldu, organizasyon ekibi teknik toplantısında harika bir pasta bana yedirdi.

Kışın ve ilk baharda verimli bir hazırlık süreci geçirdim, koşu, bisiklet ve güçlendirme hareketleri yanında hayatıma yeni bir aşk girdi – oryantiring. Neredeyse tüm uzun antrenmanlarım ormanda tek başıma, harita ve pusula ile geçti. Sabit Hedef Ligi derken iyice kendimi bu mecraya kaptırdım: Oryantiring, antrenmanlarıma inanılmaz renk katıp hem inişlerimi hem de çıkışlarımı inanılmaz bir şekilde geliştirdi. Hedefin peşine koşarken en kısa yoldan gitmeyi öğrenirken farklı zorlu zemin yapılarında çalışmak beni çok güçlendirdi hem fiziksel hem de zihinsel olarak, bazı hedefleri saatlerce aramış oldum, sabır konusunda zirveme ulaşıp ultra maratonlarda da bir adım daha ilerlemiş oldum.

Yarış öncesi tam doğum günüme denk gelince fırtına gibi geldi geçti, akşam saatlerinde kendimi odamda bulup ekipmanlarıma son rötuşları yapıp hemen yattım.

Kahvaltıda geleneksel tam tahıllı çikolatalı parçalı yulaf, starta kadar ısınma yürüyüşü ve artık yarışın başlangıcına saniyeler kaldı. Dostlara başarılar derken geri sayıma başladık.

Strateji her zamanki gibi: Belli nabız aralıklarıyla gidip düzenli beslenmek. Bu parkuru 3. kez geçecektim ama sevgili Ahmet Arslan bu sefer parkurda değişiklik yaptı, hem mesafeler uzadı hem de daha çok muazzam patikalar eklendi.

Parkurun başlangıcında sağlam bir çıkış başladı ama kalabalık ve sıkışık gittiğimiz için hem de sonradan baya koşabilecek bir yer olduğu için ikinci tırmanışa kadar batonlarımı kullanmayacaktım.

F: GOSHOTSNET

İlk istasyonu hızlıca geçip ikinci istasyonda su takviyesini yapıp çöplerimi atıp yoluma devam ettim. Her zamanki gibi kucağımda müthiş müzik vardı, tam yarış öncesi Yanni’ nin müziklerine sıkı sarıldım, bu da bu yarışın şarkısı oldu, playlistimde üst üste 10 kere. 🙂

TRUTH OF TOUCH

Yarışta bol patika olduğu için serinleştirici gölgelerde ilerliyorduk, halbuki aşağılarda hava baya sıcaktı. Beslenme ve sıvı tüketimine özen gösteriyorum. Mataralarımın birine su diğerine ise izotonik ekliyordum. Üçüncü istasyona ulaştığımda Polat, Alper’ in benden 10 dakika önce geçtiğini söyledi. Yarışın daha 20. km’ lerinde yakalamak henüz planımda yoktu, zorlu patikalarda ve sıcak havada tek bir hedefim vardı, plaja kadar kendimi abartılı şekilde yormamak, orada mümkün olunca hızlanmaktır. 2017 yılında hatırladığım zirve yolunda hızlı bir şekilde tırmanıp ve istasyondan biraz su alıp inişe geçtim, yolda iki erkek sporcu geçip biraz hızlandım, tam dönüşte bir baktım kadın sporcu (Tatiana, kadınlarda – 3.) bana doğru geliyor. Tatiana ile bakışırken sağdaki patika girişini kaçırdım iyi ki geçtiğim iki erkek sporcu bana seslendi. Hep beraber patikaya daldık, yumuşacık toprakta çok keyfli bir inişe geçtim. Beşinci kontrol noktasına varınca fazla vakit harcamayıp Atıl’ ın ellerinden biraz çorba, kola ve soda içip yoluma devam ettim. Sıcaklık yavaş yavaş kendiyi göstermeye başladı. Tam burada “hayatımın anlamını sorgulama” bölümü benim için başladı, kafamda deli sorular: “Kimim, burada ne işim var, annem haklı artık yarışlara katılmamam lazım, ufff poff” derken seneye en uzun parkura katılmama dair ciddi ciddi kararlar. Bu yolda Rihanna “I don’ t wanna do this anymore…” söylerken konular ne kadar farklı olsa da şarkı söylerken ona eşlik ederek onunla hem fikirdim: “Vallahi billahi bir daha yapmayacağım”. Dağın bir tarafında güneş o kadar kızıştı ki, geçerken akan çeşmeden mataralarımı doldurup kafama tamamen boşalttım, buz gibi su beni kendime getirdi. Altıncı istasyona girdiğimde Polat, Şavaş ile neredeyse iddaa’ ya giriyordu Alper’ i geçip geçmeyeceğime dair. Aramızda hala yaklaşık 10 dk fark olduğunu söylediler. Ben ise tam sınırdaydım, iyi kötü olmam konusunda. Devam etmek için gayet iyi olup hızlanmak için hiç gücüm yoktu. İstasyondan ayrılmadan kafama su döküp fazla vakit kaybetmeden kaçtım. Kafamda mesafe hesap kitap yaparken müthiş bir patikaya girdim, ayaklarım altında yumuşacık cam iğneleri, kozalaklar ve yapraklar. Kulağımda da Yanni…

VOYAGE

Ultralarda nadir yakaladığım bir dalgaya denk geldim, uçuş moduna geçtim. Bu duyguyu anlatmak pek mümkün değil, sanki doğa ve Evren güçleri bir araya gelip seni ileriye götürüyor ve bu andan itibaren yarıştan inanılmaz keyif almaya başladım, parkurla bir olduk. Güneşin dokunuşları, cam ağaçlarının kokusu, masmavi gökyüzü ve yörüklerin zorlu taşlı patikaları. Yolda şarkı bile söyledim.

Yedinci istasyona varıp soda ve biraz yemek yiyip hızlanmaya hazırlandım. Sodanın yarısını ziyan olmasın diye üzerime döktüm. Paraşüt tepesini geçerken arkamda yaklaşan silüeti gördüm. Tatiana geliyordu… Daha önce koşmadığım kadar inişlerde bastım ve nihayet asfalta kavuşunca oralarda iyice hızlandım. Son kontrol noktasından geçerken birkaç yudum su içip durmadan devam ettim. Dağlardan plaja inince hava ısısı elbette değişti ama ben bir şey pek hissetmiyordum. O anda kendimi nasıl ifade edebilirim sorarsanız – Dakar’ da kumları bölen Kamaz. Kum etabı benim için gayet kolay geçti, plajda bir sürü dost motivasyon veriyordu, hem de bir an önce bu yarışın bitmesini istiyordum. Tatiana’ dan kaçarken Ezgi’ ye baya yaklaştım. İp tırmanışı bölümüne Ezgi ile beraber geldik ve kalan birkaç kilometrelik kale turunu beraber koştuk. Bu bölüm genelde her sene bana çok zor gelirken bu sefer Ezgi sayesinde hızlı bir anı gibi geldi geçti, çok güçlü ve çok hızlı gidiyordu ben de tutunmaya çalışıyordum. Ezgi inanılmaz inişleri koşuyor, o olmasaydı finişe o kadar hızlı ulaşamazdık. Son birkaç yüz metrede yukarıdan Alper’ i görüp seslendim: “Bizi bekle finişi üçleriz” diye onun da anladığı: “Hehe geliyoruz seni yakalamamız an meselesi” bastı gitti. Hele Mustafa’ nın çektiği bir video var. Finişe birkaç yüz metre kaldı o da hala soruyor: “Elena nerede?” 🙂 Buradaki hatam Alper’ e seslenmem oldu, sesiz sedasız gelip finiş takına girmeden önce Alper’ i geçmek ne zevk olurdu ama bu sefer benden verilmiş bir avans olsun, artık sonraki yarışlara bakacağız. Her yarış ayrı bir tecrübe.

F: GOSHOTSNET

Yarışın son metrelerinde Ezgi ile elele tutuşup koşmak, beraber finiş çizgisini geçmek unutulmaz bir an oldu. Hem de sağ kulağımda Yanni sol kulağımda Queen çalarken. Şu ana kadar benim için en muhteşem, en unutulmaz ve en duygusal yarış bitişi oldu. Hiçbir şeyin önemi yoktu sadece dostluğun ve o anın önemi vardı. Patika ve ultra maratonların ruhunu o anda her hücremle hissettim. Elbette rekabet önemli, güçlü sporcularla koşmak inanılmaz geliştiriyor ama rekabetin ötesinde daha da önemli bir şey var, hayallerin ötesinde dostluk ve yardımlaşma ruhu. Yarış geçer ve unutulur ama yaşadıklarımız ve o an hissetiklerimiz, dostluklarımız ömür boyu kalır ve her an sevgi ile hatırlanır.

F: GOSHOTSNET

Sanırım her yarışta hırslarımızdan daha da arınmış oluyorum belki de bu duygusallığın yaşla bir ilgisi var. Alper söz konusu değil ama onu nefes aldığım süreçte geçmeye çalışacağım. 🙂 Hatta bana bir arkadaşım “Alper ile elele finiş çizgisini geçer miydin?” sordu ben de: “Tabii ki hayır” dedim. PTL yarışında mecburen geçeceğiz ama inşallah.

Finişte dostlarımın karşılaması yarışı mükemmel bir hale getirdi. Etrafımda müthiş insanlar var, iyi ki varsınız.

Yarış esnasında elbette zorlu anlar yaşanacak ama ben her zaman derim ki bu yola çıkma sebebim dağlardan ve doğadan keyif almak. Bu sefer benim için hayallerin ötesinde ve ömür boyu hatırlanacak büyülü bir yarış oldu.

🥇Ezgi Akdesir 🇹🇷 10:43:09,01° 
🥈Elena Polyakova 🇷🇺🇹🇷 Columbia Montrail Türkiye 10:43:09,02° 
🥉Tatyana Nikitina 🇷🇺 Trail Running School 11:05:09,93°

TEŞEKKÜRLER!

Organizasyon kusursuzdu: işaretleme, parkur, istasyondaki yemekler her şey harikaydı. Türkiye’ nin en muhteşem parkurlarında biri. Patikalar olağanüstü (hele bu sene o kadar çoğaldı ki), UTMB parkurlarına için muazzam hazırlık.

Ahmet Arslan, Aydın Güney, Koray, Kadir Usta, Korhan Abi ve tüm ARGEUS Ekibi, Polat, Savaş, Atıl ve tüm harika gönüllü ve destekçilere sonsuz teşekkürler. Olağanüstü bir deneyim yaşattınız, iyi ki varsınız.

Bizim fotoğraflarımızı çeken GOSHOTSNET Ekibi ve parkurda tüm fotoğrafçı arkadaşlarımıza.

Tüm koşan dostlarımıza kocaman tebrikler, bu yarışta beni destekleyenlere sonsuz teşekkürler. Columbia Montrail Koşu Grubu olarak ikinci seneye girdik ve inanılmaz güzel dostluklarımız oluştu.

Yarış öncesi beni bantlayan sonrası ise toparlayan PT ACADEMY çok teşekkürler.

Rusya’ dan ta buralarda harika ürünleri ile beni destekleyen IRONDEER.

Ara sıra yaramazlıklarım için bana kızan sevgili antrenörüm Ekaterina’ ya.

Bu seneden itibaren bana destek veren GARMIN TÜRKİYE, Garmin Fenix 5X ile ilk ultra maratonum, performansı harikaydı. Verilerimi merak edenler buraya göz atsınlar: Alanya Ultra Trail

Bana inanan, güvenen ve her konuda destek olan COLUMBIA TÜRKİYE devasa teşekkürler. Bu parkurda zorlu patikalarda çıkışlarda ve inişlerde her zamanki gibi olağanüstü performans gösteren Columbia Montrail Bajada’ mı bağcıklarından öperim.

Bu şarkı olmadan yarış raporu bitmez! 🙂

DON’ T STOP ME NOW

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

İda Ultra / Run Zeus

Kaz Dağları, uzun zamandır gitmek istediğim ama bir türlü gidemediğim bir yer. Hayat seçimlerden ve önceliklerden ibaret, ben ise bu sene ne yapıp edip kışa Kaz Dağları’ nda Run Zeus 36 km koşarken “Merhaba” diyeceğime dair kendime söz verdim.

Yolculuk öncesi hepimiz hava durumunu heyecanla takip ediyorduk, bir yağmur yağıyor bir kar örtüsü yer yüzü kaplıyor yarış günü ne olacağı belli değildi ama biz her şarta hazırdık ne de olsa kötü hava yok yetersiz malzeme vardır.

Cuma sabahı kısa yarış öncesi antrenmanı yapıp, sokak hayvanlarını besleyip sıcacık kahveyi termoslarımıza koyup Sevim ve Alper ile yola koyulduk. Araba seyahati boyunca yağmur hiç eksik olmadı, akan suların eşliğinde sıcacık muhabbetimiz ile yolculuğumuzun nasıl bittiğini anlayamadık. Kaz Dağları ise masmavi gökyüzü ve kış soğuğuyla bizi karşıladı.

inspiredbyrun standı işleri, kayıt işlemleri, makarna parti ve teknik toplantısı derken kendimi son damlaya kadar sıkılmış bir limon gibi hissettim. Alper’ in startı daha erkendi ama uyanışını, kahvaltıya gidişini, hiç bir şeyi duymayıp çuval gibi yorganın altında yattım. Alper gidince bir gözü açıp başarılar diledim.

Kalkma vakti geldi, ben de hazırlanıp ve hafif bir kahvaltı yapıp odamı terk ettim. Start alanına transferimiz fazla sürmedi ve nihayet masalsı görünümlü Yeşilyurt Köyü’ ne geldik. Arkadaşlarımla sohbet muhabbet, start verildiğinde MP3 çalarımı açmadığımı farkettim.

F: goshots.net

Biraz uğraşıp müzik eşliğinde yokuş yukarıya çıkmaya başladım. Birkaç kilometre koştuktan sonra delikanlı bir grup oluştu, arasıra ben, arasıra beyler beni geçiyordu. Yaklaşık 10 km koştuktan sonra patikaya bağlandık ve patikayı takip ederek gitmemiz gerekirken ben, işaretleri değil milletin bacaklarını takip ederek yanlış yola saptım. Biraz ilerledikten sonra işaretleri göremeyince kuşku tohumu içime düştü, öndeki gruba seslenip: “Beyler, işareti görüyor musunuz?” onlar da durup: “Hayır” derken 180 derece dönüş yapıp patika stabilize yola kesiştiği yere geri koştum. Bu kayıp bana yaklaşık 4 – 5 dakikaya mal oldu ve doğru yola kavuşunca baya arkalara düştüm. Dere üzerinde zıplayıp moralimi bozmayıp kendi kendime güldüm. “Ulen devamlı yorulmadan her raporda önündeki değil de işaretleri takip etmek gerektiğinden bahsediyorsun da kıyafetsiz terzi gibi oldun. Hem de özellikle bu yerden teknik toplantıda da bahsedildi”. Neyse “Kavga bittikten sonda yumruğu sallarsan ne olacak sallamazsan ne olacak ?” derken “Kendi düşen ağlamaz” sözüyle yoluma devam ettim.

F: Cemil Erdoğan

İlk kontrol noktasına geldiğimde sularımı tazeleyip ve bir şeyler atıştırıp istasyondan ayrıldım. Buradan ikinci kontrol noktasına kadar benzersiz manzara eşliğinde koşup olağanüstü doğaya doyamadık.

F: goshots.net

Yeşil tepeler, körfezin sonsuz mavi suları, rengarenk yaprak halıları ve buz gibi dere geçişleri, bu soğuk sular ayaklarıma nasıl güzel geldi bir bilseniz.  Hayat gibi inişli çıkışlı rotada koşup durduk.

F: goshots.net

Yine de yalnız değildim, birkaç erkek sporcu ile mücadele ettik ya ben onları ya da onlar beni geçiyordu. Sonra hep beraber hızımızı alamayıp dönüşü kaçırdık. “Kardeşim, geri dön” işaretini görüp yolumuza kavuştuk. Neyse ki çok uzak gitmedik. Çok keyfli bir tırmanış başladı, burada da yavaş koş tekniğimi uygulayıp neredeyse hiç yürüyüşe geçmeyip ikinci kontrol noktasına ulaştım. Buradan artık azıcık tırmanıp inişe geçiliyordu. Artık finiş kokusunu alıp ve birkaç beyle kapışıp çocuklar eşliğinde finişe ulaştım.

F: goshots.net

Kadınlar ikincilikle bu macera da bitti, 36 km – 03:57:06 sire ile.

Kaldığım otele varınca – Form Termal Otel‘ de kaldık tam 5 çayına yetiştik. Koskoca bardakta bol şekerli çay ve 4 adet üçgen peynirli börek nasıl iyi geldi bir bilseniz. Biraz dinlendikten sonra termal havuz, tuz odası ve sauna inanılmaz iyi geldi. Banyo sefasını da taçlandıran buz gibi su ile bacak duşu resmen yeniden doğuşuma sebep oldu. Sonrada da otelde harika akşam yemeğim (tabii ki bol yeşillikli ve bol proteinli). Bu arada söylemeden olmaz, otelin personeli güleryüzlü ve çok yardımseverdi, anlayışları için çok teşekkürler. ☺️

Müthiş günümüzün sonu olarak 100 km koşan arkadaşlarımızı finişte karşılama.

O kadar hoş bir hafta sonu oldu ki şimdiden seneyi iple çekiyoruz, görüşmek üzere.

Kullandığım ayakkabı: Columbia Montrail Bajada 3 – bu sezonun favorisi oldu zaten.

Rossist Event & Sport Organizasyonu‘ na, tüm sponsorlara, destekçilere, emeği geçenlere ve gönüllülere sonsuz teşekkürler, tüm katılımcılara çok tebrikler.

 

“Koşunuzu nasıl alırdınız?” ya da “başarılı bir yarış için benim altın kurallarım”

Cappadocia Medium Trail

Her zaman Kapadokya’ ya geldiğimde duyguların gökkuşağını yaşıyorum. Her daim aklım  beni ta 2014 yılına götürüyor, Cappadocia Ultra – Trail yarışının ilkine. Serkan ve Sertan Girgin‘ den yarış haberi, mesafe seçimi, hazırlıkları ve yepyeni bir yarışın anlatılmaz heyecanı.  Ekim ayının hafif yağmurlu bir günüydü ve bizler yaklaşık 100 kişi başlangıç çizgisinde yeni maceraya atılmak için sabırsızlanıyorduk. Macera dolu saatler ve 110 km’ nin genel klasman birinciliği. O unutulmaz andan sonra 4 sene geçti, her sene unutulmaz tecrübeler yaşandı ve 4 yarış raporu yazıldı. Çok farklı anlar yaşandı, bazen ağlamak bazen gülmek istediğim dakikalar oldu ancak değişmeyen tek şey vardı – sonbaharın Kapadokya gizemi, bu Kapadokya benim ve sadece bana ait: Akşamları kömür kokulu, mağara otellerin huzur ve sakinliği, ayakların altındaki rengarenk yapraklar ve kırmızı sonbahar elmaları, havada uçuşan örümcek ağları ve Kapadokya şarabı gibi sarhoş eden o unutulmaz özel Kapadokya havası, ballı yerfıstığı ve kış çayı, yemyeşil ama tatlı mandalinalar ve her bir mucize bekler gibi içimdeki çocuğu uyandıran masalsal benim Kapadokyam. Peki sizin Kapadokyanız nasıl acaba?

Perşembe günü akşam saatlerinde otobüsten inince yine, yeni, yineden müthiş bir heyecan içimi sardı. Vakit akıp geçti ve bu sene bu topraklarda 5. kez koşacağım. Yine her metresini bildiğim ve sevdiğim sokaklar ve o unutulmaz kömür kokulu Kapadokya. Yazarken bile kömürün kokusu burnumda. Duygusal bölüm böylece bitti, şimdi teknik bilgilerin zamanıdır.

YARIŞA HAZIRLIK

2 Ekim tarihinde yarışa katılmaya karar verip 4 Ekim’ de mesafeyi seçip antrenmanlara başlıyoruz. Antrenmanlara başlıyoruz derken aslında antrenmanları hiç kesmedik ve sene boyunca koskoca bir iş yapıldı, bu yarışa özel antrenman sürecinden bahsediyorum. Geçmişe dönersek UTMB sonrası ilk hafta hastalık dolayısıyla mecburen dinlenme, Kaçkar Ultra haftası parkur işaretleme ve toparlama derken mesafe 90 km.yi buldu. Sonraki hafta toparlanma ve hafif koşular ile 60 km. Eylül ayının son haftası hafif koşular (38 km) ve evde bisiklet. Aslında Ekim’ in ilk haftası da hafif koşular, bisikletle, esneme ve kısacık intervaller ile geçecekti ama yarışa gitme kararı alınca programımız tamamen değişti ve keyif antrenmanlarının yerine sağlam intervaller ve haftanın uzunu geldi. Öylece Ekim’ in ilk haftasını 56 km, ikinci haftasını ise 69 km ile kapattık. Kapadokya’ dan bir hafta önce Geyik Koşuları 14 km muhteşem silkelenme oldu. Yarış haftası ise bisiklet ve kısa toparlanma koşusu.

YARIŞ ÖNCESİ

Cuma günü boyunca inspiredbyrun standımda çalıştığım için geç saatlerde yarış kitimi alıp ve yemeği yiyip hemen dinlenmeye geçtim. Odamda acele etmeden kıyafetlerimi hazırlayıp yarış boyunca tüm kullanacak cihazlarımı şarja taktım (alın feneri, telefon, saat ve MP3 çalar). Saat 22:00 sularında yatıp 05:30′ da uyanıp hemen kahvaltıya geçtim.

YARIŞ

Bana sorarsanız benim için başarılı yarışın sırrı – plana göre doğru nabızla gitmek, planlı bir şekilde beslenmek ve kafamı rahat tutmak. Elbette yarışa göre gerekli antrenmanlar yapıldı şartıyla. Benim için yarışın en önemli kuralları:

1. Ne olursa olsun tüm dertlerimi unutup tamamen yarışa odaklanmak. Hiç fark etmiyor antrenman, eğlence ya da hedef yarışı ama başlangıç çizgisine tamamen yarışa odaklı çıkmam lazım. Yarış öncesi dönemi stressiz geçirmek şarttır.
2. Yarışın ilk saatleri çok ama çok önemli. Nabzı kontrol etmek ve kontrollu şekilde ilerlemek çok önemli. Yarış heyecanında adrenalin tavan yapıyor ve kendini kontrol etmek zordur. Yıllarca saatsiz koştum ve iç hislerime güvenerek temkinli bir şekilde başlayıp yarışın sonuna doğru hızlanıyordum. Şimdi ise yarışın ilk saatlerinde kesinlikle nabzımı kontrol ederek ilerliyorum. Daha yarışın başlangıcında parkurda beni bir sürü sporcu geçti hem 63 km hem de 119 km koşan sporcular, ben ise temkinli tempomu bozmuyordum. Elbette bazen birinin peşinde takılıp bu şekilde ilerlemek istiyordum ama ileride bedelini ağır ödeyeceğimi bildiğim için kendime uygum bir tempomla yoluma devam ediyordum. İstatistiğe baktığımda 2. kontrol noktasına genel klasmanda (63 km koşanlar arasında) 79. sırasında vardığımda finişe genel klasmanda 36. ulaştım demek ki izlediğim strateji doğrudur.  Maaşını alıp ilk günlerde tüm paranızı harcadığınızı düşünün, ne olacak ya kalan günlerde parasız geçirirseniz ya da kredi çekersiniz. Vücuttaki enerjimiz de aynı, kaynaklarını akıllı bir şekilde kullanalım ki vücudumuza sonra borçlu çıkmayalım. Sonuna doğru parayı biraz biriktirelim ki finişte bol bol harcayalım. Uzun mesafelerde stabil bir tempoda gitmek benim için çok önemli, tabii ki sonuna doğru biraz kasabilirim halim kalıyorsa.
3. Beslenme ve su tüketimi. Yarışta beslenmeme ve su tüketimime çok özen gösteririm. Mesafe ve hava sıcaklığına göre önceden beslenme ve su tüketimi planı yapıp onu sürekli kafamda tutup uyguluyorum. Ne kadar yorgun olursam olayım ama bu plana harfiyle uyuyorum.

Cappadocia Medium Trail yarışına gelince başlangıç çizgisinde beklerken müziğim, yarış – beslenme stratejim ve kafam hazırdı. Tek bir hedefim vardı – elimden geleni yapıp sağlıklı bir şekilde yarışı bitirmek.

F: UFUK YARAMIŞ

Daha önce iki sefer bu mesafeyi koştum ama parkurda ufak tefek değişiklik olduğu için performan kıyaslanma pek mümkün olmayacaktı. Yarışı temkinli bir şekilde başlayıp bir baktım sporcular yanımdan basıp gidiyorlar ortada durup: “Arkadaşlar, ne aceleniz var :)” diyesim geldi ama elbette yapmadım, herkesin bildiği bir şey vardır mutlaka. 🙂

F: ANNA DARE

1. Kontrol noktasına (10.8 km) vardığımda sadece çöplerimi atıp yoluma devam ettim.

F: ONUR ÇAM

Yarış başlamadan önce iki matara doldurdum ondan dolayı suya ihtiyacım yoktu. İstasyondan uzaklaştığımda pembe çoraplı kadın beni geçti ve hızla uzaklaştı. Tempomu bozmadan devam ettim, bu da bir irade testi, takip etmek insanın doğasında vardır kesin ve gücünü kontrol etmek bir sanattır, ne derler: Kontrolsüz güç güç değildir. Bu arada  hava tam benlikti, bulutlu ve hafif yağmurlu, ben ise kendimi kelebek kadar hafif hissettim. Uçhisar’ a gelmeden önce ta yaz ziyaretimizden kalan hatıra aklıma geldi, köşede bulunan koskoca bir kara dut ağacı, ne iştahla yemişim o dutları. Kara dut hayal ederken yarış gerçeklerine dönme zamanıydı. 2. kontrol noktasına (27.6 km) kadar hava gayet iyiydi, istasyona varınca hemen sularımı doldurdum ve biraz soda içip koşuma devam ettim.

F: ONUR ÇAM

Hava ısınmaya başlayınca ben ise sürünmeye başladım ve tüm doğa kurallarına karşı kelebek tırtıla dönüştü. Her atılan adım bana daha da zor geliyordu, antrenmanlarda ve Geyik Koşuları’ nda kendimi ne kadar iyi hissedersem sanırım ki UTMB ve Kaçkar Ultra sonrası hala tam anlamıyla toparlanmamış oldum. Kendimi aynada görmedim elbette ama sanırım suratım bibendumdan farklı değildi.

F: ONUR ÇAM

Fotoğraflara bakınca gayet iyi görünmeme rağmen o an hissettiklerim hiç de öyle değildi, kendimi dalgalı okyanusta sörf yapar gibi bir kötü bir iyi hissediyordum, bazen o kadar yürüyüşe geçmek istiyordum ki ama ne olursa olsun tempomu düşürmemeye çalışıyordum. Aslında bakarsan beslenme ve su tüketimi iyiydi, nabız da tam yerindeydi ama bacaklarım bir türlü gitmek istemiyordu. Hiçbir şeyi düşünmeyip tamamen müziğe odaklandım. Bir anda yanımdan kırmızı çantalı kadın geçip uçtu, arkasından bakıp kendime: “Eh, bugün gününde değilmişsin herhalde” dedim ama hızımı bozmadım, ne de olsa yolu daha yarılamadık.

F: GOSHOTS.NET

 

3. kontrol noktasına (35.3 km) gelmeden hem pembe çoraplı hem de kırmızı çantalı hanımefendileri geçip istasyona hızlandım. Kendimi gayet iyi hissetmeye başladım ama her güzel şey er geç bittiği için birazdan tekrar çukura düştüm (kendimi kötü hissettim) ama ne olursa olsun tempomu düşürmemeye çalışıyordum. Kırmızı çantalı kadın beni tekrar yakaladı, ona yol verdim, hızla uzaklaştı ben ise sürünme dalgasını yakalayıp sörfe devam ediyordum. Kızılçukur Vadisi’ ne gelmeden önce tüm mataralarımı doldurmama rağmen su bitti ama bir sonraki kontrol noktasına kadar daha 3 km vardı. Dilim damağıma yapıştı ve sussuzluğumu düşünmeyip hızlı bir şekilde yoluma devam ettim. 4. kontrol noktasına (48 km) vardığımda hemen sularımı doldurup şişenin kalan kısmını kafama ve enseme döktüm, biraz canlandım. Buradan sonra çok sevdiğim bölüm başlıyordu, Akdağ çıkışı. Bu arada belli mesafeden sonra 119 km koşan Alper beni yakaladı ve enseme yapıştı, onu da ara sıra yan gözle kesiyordum. Çıkıştan sona inişe geçerek 5. kontrol noktasına (52.9 km) ulaştım. Su ve kola aldıktan sonra artık yarışın son bolümüne geçtim. Bu yol her sene “neden daha kısa parkura katılmadığımı” sorgulatıyor. Bu sefer pek sorgulatmadı çünkü baştan beri temkinli gittiğim için baya enerjim kaldı ve 119 km koşacak kadar gücüm vardı. İşte ne yapalım uzun yol şoförüyüm ben. Şunu bunu düşünerek önümde kırmızı çantalı sporcuyu gördüm, aslında geçmek niyetim yoktu ama finişe kadar artık 5-6 km kaldığı için yarış bir an önce bitsin diye iyice hızlandım ama yine de gücümü kontrol ediyordum. Artık biliyordum çok ama çok az kaldı. 38 km koşan sporcular da görünmeye başladı, herkes finiş anını iple çekiyordu. Ve nihayet Ürgüp’ e giriş. Şehre girince iyice hızlandım ve yarışın bitimine sadece 1 km kalıyordu. Güçlü bir finiş yapıp 5. kez bu yarışın bitiş çizgisinden geçmiş oldum.

F: CAPPADOCIA ULTRA – TRAIL

Kendime her sene söz veriyorum bir sonraki sene en kısa mesafeyi koşacağım diye, iki kez en uzunu ve üç kere orta mesafeyi bitirdikten sonra onu da bir ara aradan çıkarmam gerekir sanırım. Seneye bakalım artık, gün doğmadan neler doğar. Her yarış bir tecrübedir ve bu sefer yeni bir ders aldım, parkurda ne olursa olsun sonuna kadar mücadele etme çabası. Bazen gününde olmayabilirsin ve yolda zihnin ne kadar seni yoruyorsa onu da yormaktansa ne yapıp edip onunla barışıp anlaşıp o günkü şartlarla en iyi şekilde yarışı bitirmek mümkündür. Her yarış bir dalgalı okyanus gibi, yarışta bir yükseliş bir düşüş yaşamak kaçınılmaz esas mesele her şey iyiyken hızlı koşmak değil her şey kötü giderken tüm iç gücümü toplayıp moralimi bozmamak ve tempoyu düşürmemektir (elbette farklı durumlar olabilir ama benimki ise sadece aşırı zihinsel ve kısmen fiziksel yorgunluktu, başka herhangi bir sıkıntım yoktu). Ben de bu işi başardığıma inanıyorum, yeter ki iste!

Her zamanki gibi Ürgüp’ te unutulmaz günler geçirdik. Tüm sevgili dostlarımızı görmek muhteşemdi. İki gün boyunca inspiredbyrun standımı ziyaret eden arkadaşlarıma çok teşekkür ederim. İyi ki varsınız.

Yarışın organizasyonu her zamanki gibi muhteşemdi. Başta Aydın Ayhan Güney ve Koray Bozunoğulları olmak üzere tüm sevgili ARGEUS Ekibi’ ne koskoca tebrikler ve teşekkürler. Tüm gönüllüler de muhteşemdi, ellerinize sağlık. Tüm sponsorlara, destekçilere, sağlık ekibine, yemek yapanlara ve tüm emeği geçenlere kocaman teşekkürler. Parkurda bizi çeken fotoğrafçı arkadaşlarımızın gözlerine, ellerine sağlık. 

Bu sefer Fresco Cave Suites‘ te kaldık, yardım ve ilgi için tüm güleryüzlü personele çok teşekkürler.

Tüm yarışmacılara çok tebrikler!

PS: Parkurda beni gören ve benimle konuşan arkadaşlarım varsa yarış boyunca müzik dinlediğim için sizi duymamış olabilirim, affola!

TEŞEKKÜRLER

Fenerler için LEDLENSER Türkiye (bu yarışta ihtiyacım olmadı ama zorunlu malzeme olarak yanımdaydı). Alper, 119 km koşarken gece etabında feneri kullandı ve inanılmaz memnun. 

•

Vitamin desteği için VOONKA (çok yoğun süreçte vücuda destek şarttır).

•

Anılarımı çekebildiğim için SONY / ActionCam Türkiye.

•

Sene boyunca yanımda olan COLUMBIA Türkiye Ailesi ve COLUMBIA MONTRAIL KOŞU GRUBU. 

•

Yarış boyunca COLUMBIA MONTRAIL BAJADA™ III  ayakkabı kullandım, Kapadokya parkuru için mükemmel bir seçim oldu benim içim. Ayakkabının rahatlığı ve zeminde tutunuşu muhteşem. Zorlu yarışlarda vazgeçilmezim oldu. UTMB 100 mil yarışında da aynı modeli kullandım.

Ve son olarak beni çok mutlu eden bir noktayı değmek isterim. Aylarca Columbia Montrail Koşu Grubu olarak ormanda koşular düzenliyoruz. Yarıştan sonra “sizin koşularınıza gelmem çok şey öğretti ve yarış boyunca bana çok yardımcı oldu” sözlerinizi duymak paha biçilemez ve benim için en büyük ödül. İyi ki varsınız dostlar, hep beraber birbirimize destek vererek yeni zirvelere doğru durmadan devam!  

F: ONUR ÇAM

GELENEKSEL DESENLERİM

Ultra – Trail du Mont – Blanc 2018

В прошлом году после финиша на UTMB (43:13:53) было чувство разочарования и того, что не всё сделала для того, чтобы уложиться в желаемое время (отчёт 2017 года). После драки кулаками не машут. Своё горе я утопила в 114-и километрах Каппадокии, благодаря неудачному UTMB, здесь я отработала на отлично.

Мой первый старт UTMB тоже прошёл не совсем удачно для меня (отчёт 2013 года). Поэтому, как только вопрос с участием в третий раз был решён, я понимала, что права на ошибку у меня нет и в этот раз всё должно пойти так, как я это распланирую. С Катей Митяевой составили план тренировочных стартов и начали готовиться. Тренировочные старты в Турции:

• Sky Erciyes Trail Run (25 km, + 1250 m)
• Sky Erciyes VK (4.5 km, + 1000 m)
• Sapanca Ultra 2018 (35 km)
• Tahtalı Berg Sky Race (60 km, + 3800 m)
• Tahtalı VK 2018 (6 km, + 1200 m)
• Orhangazi Ultra Maratonu 2018 (85 km, + 2550 m)
• Alanya Ultra Maratonu 2018 (66 km, + 3300 m)

Помимо указанных стартов, было несколько более коротких гонок на скорость.

Объёмы тренировок можно посмотреть здесь.

Тренировки в основном проходили в лесу. За месяц до старта удалось сделать 200 км с набором около 8000 м за четыре дня в горах, получилась своеобразная имитация гонки.

Время пролетело очень быстро и вот мы в Шамони! В 2013 и 2017 годах мы жили довольно большой компанией в хостеле и далековато от старта. В этот раз решили жить только вдвоём с мужем, нашли очень милый отель рядом со стартом. Как всегда, дни перед стартом пролетели незаметно и вот тот самый день! Дождь… Всё как я люблю. На старт прибыли около 17:30. Заняли место перед церковью. Полчаса ожидания и вот он тот момент, к которому готовился целый год.

F: Columbia

Невероятная атмосфера и непередаваемые эмоции, тысячи людей, живущие одной мечтой! Прошло около 10 – 15 минут прежде чем я смогла нормально бежать.

F: Columbia

Всё было точно по пульсу. В голове была какая-то нереальная концентрация. Всё делала на автомате. Гели, питьё и контроль пульса. Через контрольный пункт (КП)  Le Delevret (13.8 км) я пробежала на 1041 позиции. Последующий подъём был отработан отлично.

F: UTMB Ночью обещали -10, поэтому оделась я соответствующе 🙂

Перез спуском к КП Saint-Gervais (21.55 км) начался дождь и стемнело, так как дождевик и фонарик я надела ещё на старте, то, не теряя времени, приступила к спуску. На контрольном пункте пополнила запасы воды, випила немного колы, с собой взяла хлеб с сыром, фрукты и отправилась в темноту. Умудлирась забыть палки, но опомнилась ещё не отходя от кассы. Напомнила себе, что надо быть внимательной. С этого момента и почти до самого утра всё происходящее походило на монотонную цепочку событий: подъёмы и спуски, впереди и позади меня бесконечный ручей фонарей, повсюда на трассе множество бодрящих и мотивирующих тебя незнакомцев и отточенные до автоматизма действия. Такое впячатление, что я сама себя запрограмировала. Прибегая на контрольный пункт, я выбрасывала мусор, наполняла воду и изотоник, брала суп и хлеб, пила чай или кофе с шоколадкой и опять в путь. Самой себе была дана установку, до Курмайора – это тренировка, а вот после него – это уже соревнования. На одном из пунктов проверили обязательное снаряжение. Рассвет я встречала на вершине Mt – Favre (70.29 км). В прошлом году рассвет я встречала в этом же месте. После ночного снегопада небо было кристально чистое, розовый рассвет окрасил вершины со свежим белоснежным снегом в непередаваемую палитру. Это был самый незабываемый рассвет в моей жизни. В этом году из-за облаков вершины были укутаны туманом.

F: UTMB

До Курмайора оставалось совсем немного и мы с группой парней весело сбежали вниз.

F: UTMB Пробегая по улицам Курмайора 🙂

В 08:01 я была на КП Courmayeur (79.22 км). Получив сумку, добралась до зала, нашла свободное место и приступила к процедуре самообновления. Поставила на зарядку часы и фонарь, полностью переоделась и сменила носки и обувь (та же модель Columbia Montrail Bajada 3). Подкрепилась протеиновым коктейлем, макаронами и супом. Набрала воды, освободилась от всего мусора и, взяв кофе, пошла сдавать сумку. Я потратила на этом пункте 38 минут, из которых отдыхала только в то время, когда ела. Всё остальное время была занята переодеванием и упаковкой рюкзака. И да, мой приём сработал, выходя из Курмайора, мне не хотелось спать и у меня было довольно много сил. Конечно, я устала, но не было мысли: “Ещё переться 90 км!”

Только вперёд! 😉

Ещё на старте я сказала себя, что музыку начну слушать на второй половине гонки (моя музыка – это своеобразная солянка от классики до поп музыки). Сытая, чистая и навеселе (от музыки) я шагала по площади Курмайора, моя позиция была 568.  Под “Часики” Валерии и “Я свободен” Арии вбежала (правда бежала, да ещё и пела по дороге 🙂 ) в гору и на КП Refuge Bertone (84.13 км) я была уже 518. Это была моя маленькая победа. Два года у меня были большие проблемы после Курмайора, я страдала, хотела сойти, в голове был рой мыслей. А сейчас всё было отлично. Я помирилась с собой, не старалась соревноваться с собой, а шла с собой в ногу. 

F: UTMB

Спустившись до КП Arnouvaz (96.67 км), я одела дождевик, штаны и перчатки и отправилась в третий раз влезать на  Grand Col Ferret (101. 3 км). Выйдя с контрольного пункта, я перенеслась на год назад. Погода была почти как в прошлом году, только снега не хватало. Тут настигла меня грусть и тоска, жизнь показалась монотонной и скучной, а подъём нескончаемым.

F: UTMB Когда же всё это закончится? 🙂

На вершине ветер и видимости никакой.

 

 

Начался спуск, на котором до нас  помесили грязь около 2000 человек.

 

F: Columbia

На определённом отрезке спуска мне стало неимоверно жарко, поэтому я сменила дождевик на ветровку и освободилась от водонепроницаемых штанов, припустила на КП La Fouly (110.89 км). С этим местом у меня связаны особые воспоминания, 5 лет назад я собиралась здесь сойти, в прошлом году я чуть саму себя здесь не оставила, в этом году всё было отлично! Быстро поев, набрала мужа (он сошёл на 60-ом км). Здесь сделаю небольшое отступление, я бежала по пульсу, но в голове для ориентира держала план 35-и часов с копейками. До Курмайора я добралась по плану, а вот времени КП Champex – Lac (124.79 км) я никак припомнить не могла, раскладку, чтобы не нервировала, оставила в отеле. Пока болтала с мужем, узнала, что первый мужчина уже финишировал. По дороге пропустила поворот, окликнула меня девочка из чей-то группы поддержки. В этом году немного поменялась трасса и вместо части асфальта нас загнали в лес. Оказавшись на тропинке, я начала переживать, было очень странно, что вокруг меня вообще никого не было, ни позади ни впереди. Если бы не разметка, я точно подумала бы, что потерялась. В голову стали лезть мысли, а вдруг это какая-то другая разметка, ведь предыдущие годы я постоянно бежала в компании и вокруг всегда было полно бегущих. При пересечении тропы и асфальта увидела группу поддержки, внутри как отпустило. Увидела уже знакомые места, милая деревня с удивительными домами, цветами и сказочными фигурками во дворах. Впереди не было ни души, позади меня маячила одинокая фигура. В раздумьях о том, как хорошо было бы здесь жить, я добралась до КП Champex – Lac (124.79 км). Начался дождь. Этот момент я ждала целый год! В прошлом году здесь я полакомилась черничным пирогом и не смогла его забыть. Здесь мне нужно было хорошенько подкрепиться. Поев руками макарон (ложку я решила с собой не брать), выпив супа с вермишелью (половина было опрокинута на себя), я приступила к самому главному – поеданию пирога с чаем. После трёх кусков я решила, что пора выходить и начала собираться. Вдруг заметила пару, которая пристально на меня смотрит (бегун и поддерживающая его жена). Посмотрела на саму себя их глазами. Перед рюкзака замазан гелями, лицо перемазано пирогом, на номере гель и черничное варенье, а весь правый рукав белого дождевика перемазан гелем коричневого цвета. Самой стало очень смешно. Перед выходом на глаза попался экран, я шла в четвёртой сотне. На этом пункте я пробыла ровно 21 минуту. Выйдя с пункта, поняла, что очень сильно похолодало, присев на лестницу, одела штаны. Вокруг было очень много поддерживающих, кто-то уже отправил бегуна, кто-то прохаживался в нетерпеливом ожидании. Я опять включила музыку, поглотила гель со вкусом то ли эспрессо, то ли нутеллы и под пение Селин Дион отправилась карабкаться на последние 3 вершины. Настроение было отличное, самочувствие тоже! Будучи на первой вершине начало смеркаться, я одела фонарь, выключила музыку (в темноте, в горах я предпочитаю тишину) и приступила к спуску. После КП Trient (141.47 км) начался очередной подъём. В начале тропы увидела несколько сидящих (читай спящих) спортсменов, осведомившись о их самочувствии, полезла дальше. За мной зацепился молодой человек и так вдвоём мы дошли до вершины. Он остался на верху, а я убежала вниз. На вершине было довольно туманно, хотя фонарик у меня и силён, но туман был настоль густой, что приходилось всматриваться, чтобы разглядеть разметку. Немного спустившись, стало получше. Не знаю почему, но именно этот спуск, включая все его особенности, остался у меня в голове с прошлого года. В прошлом году до КП Vallorcine (152.43 км) я добралась утром, сейчас же был только час ночи, что мне придало сил. До финиша осталось ну совсем немного. Выпив супа, вышла в ночь. Перед последним подъёмом считывали номера, меня окликнули по имени. Было приятно видеть знакомое лицо (в качестве волонтёра был один из наших друзей). Попросила сообщить мужу, чтобы стелил красную дорожку, Лена на подходе в Шамони! 🙂 С прошлого года ещё была свежа память об этом последнем участке. Подъём ещё ничего, а вот спуск по огромным камням, которые в ночи казались ещё более большими, начал напрягать.  Поэтому когда закончился спуск и начался последний подъём, я вздохнула с облегчением. По дороге так захотелось есть, что в ход пошла половинка батончика, который хотела выкинуть на финише (что-то не пошёл он у меня), а тут прям на ура зашёл! Жуя и карабкаясь вверх, в кромешной тьме я пыталась разглядеть силуэты подъёмников. И вот они долгожданные, я начала ликовать! Ну вот почти и всё! Казалось, что последний контрольный пункт так близко, но карабкались к нему мы ещё довольно долго. Вроде, шла одна, а тут в одно мгновение оказалась в компании молодых людей. Пролетев через последний КП La Flégère (163.34 км), приступила к такому родному и до боли знакомому спуску. В этот раз он так не хотел заканчиваться. И вот я на подходе к Шамони, радости почему-то особой нет, а в голове мысли: “Я такая грязная, это же всё сейчас стирать надо будет!” Хотя в середине дистанции я думала, что буду на финише либо плакать, либо смеяться. Ни того, ни другого не хотелось. Пробегая по тихим и почти безлюдным улицам Шамони, нас прогнали ещё через парочку мостов. И вот он финиш!

F: UTMB

Время – 35:38:55, 361-ая в общем зачёте, 33-я по женщинам и 17-ая в своей возрастной категории.

F: Columbia

Спасибо горам, которые дали мне финишировать третий раз. По дороге я познакомилась с новой Леной, рассудительной и не форсирующей события (я по характеру довольно импульсивный человек). Вот эта Лена опять хочет вернуться в Шамони и пробежать ещё лучше! Время покажет. Радость от всего происходящего я осознала уже лёжа в чистой постели и до утра слушая крики поддержки за окном (отель был рядом с финишем). А какой был невероятный рассвет в это утро, глядя на красоту заснеженных вершин, осознаёшь весь пройденный путь и, не смотря на усталость, хочешь опять сюда вернуться.

🙂

Размышления во время и после гонки:

1. За это гонку я поняла, что чем свежее прибежишь в Курмайор, тем лучше. В этот раз я применила к себе такой приём, как будто гонка начинается здесь и для меня это сработало. Два года именно после этого пункта у меня всё шло наперекосяк, удалось преодолеть психологический барьер.
2. Научилась блокировать какие-либо мысли вообще, когда реально плохо и попадаешь в яму. Просто не думаю ни о чём, а тупо шагаю. Так как ничего не длится вечно, это состояние проходит само самой.
3. Музыку начала слушать со второй половины гонки, не постоянно, а когда нужна мотивация, постоянная музыка меня раздражает.
4. За гонку съела 24 геля, два протеиновых батончика и один протеиновый коктейль. Практически везде пила суп. С желудком вообще проблем не было.
5. Все подъёмы отработала на отлично, а вот спуски, конечно, надо ещё работать и работать. Моя самая большая проблема – это страх. Два года назад я очень неудачно упала с ужасным вывихом лодыжки, до сих пор не могу побороть страх.
6. Ну и, конечно, идеально иметь поддержку на трассе. Так как на больших станциях вместо того, чтобы отдохнуть ходишь туда-сюда, то одно взять, то другое.

В этот раз и время проведённое в Шамони и сама гонка – всё для меня было просто идеально. Огромное спасибо Кате и всем тем, кто меня поддерживал. Надеюсь, увидимся в следующем году в Шамони!

Немного статистики

 

 

Мои талисманы, ногти и кольцо с профилем UTMB

 

Ultra – Trail du Mont – Blanc 2018

Her raporumun adı var, bu ad her zaman rastgele kuş gibi kafama çarpar ve artık çıkmaz. O ad yarışta tam hissettiklerimi anlatıyor, elbette saatlerce koşarken hissettiklerim de devamlı değişir ama yarıştan sonra özellikle o duygular içimde kalıyor. Bu raporun adı azıcık uzun olacak, yaşadıklarım da öyle çünkü.

“Uçurum kenarında dans ya da bu sefer evdeki hesap çarşıya uyacak hikayesi”

Geçen seneki yarışım planladığım gibi gitmediği için Alperle beraber finişe 43 saat 13 dk içinde ulaştık. Tam bir sene önce yoğun bir haftadan sonra uçakta giderken çok hüzünlü bir film izliyordum ve neredeyse çaresizlikten ağlayacaktım. İstediğim gibi koşmadım ve artık dönüşü yoktu. Buradasın, uçaktasın ve Alp Dağları’ na istesen de geri dönemezsin, dönersen de aynı yarışı koşamazsın ki. Seneye bekleyip ve olayları olduğu gibi kabul etmekten başka maalesef çarem yoktu. Aslında istediğim performansı sergilemediğim için değil yeterince mücadele vermediğim için üzgündüm. Hep kafamda keşkeler vardır: “Keşke dayansaydım, keşke müziği dinlemeyi deneseydim…” ve bu keşkelerin listesi bitmiyordu ama keşkelerin önüne geçemiyor maalesef insan.

27 Ağustos 2018 yılında, Cenevre uçağında yine bir taraftan hüzünlü bir taraftan da motivasyon dolu bir film izliyorum ve aklımdan geçenler: “Bu sefer ne olursa olsun sonuna kadar mücadele etmeye hazırım çünkü geçen senenin pişmanlığını  aman aman bir sefer daha almayayım”. 🙂 Aklıma geldikçe tüylerim diken diken oluyordu.

Yarış öncesi

Chamonix’ deki günler o kadar hızlı geçti ki, yağmurlu UTMB başlangıç noktasında kendimizi nasıl bulduk biz de anlamadık. Hava yağışlı olduğu için erkenden starta gitmemeye karar verdik, geldiğimizde ortam inanılmaz kalabalıktı ve kendimizi bu kalabalığın ortasına yerleştirdik.

Fotoğraf: COLUMBIA

Her zamanki gibi yarışın unutulmaz ve benzersiz ambiyansı… Alperle de bu sefer birbirimize söz verdik, ciddi bir sorun olmadıktan sonra beraber koşmayacağız ve birbirimizi beklemeyeceğiz.

Başlangıç noktasında olunca bir tarafım olmadığı kadar heyecanlı diğer tarafım ise üzerimde koskoca bir yük kalktığını hissettim. Neredeyse Temmuz ortasından beri ufak tefek hastalıklar peşimi bırakmıyordu, ya kulak ağrısı ya soğuk algınlığı. Hepsini de neredeyse antrenmanlarımı aksatmadan başarılı bir şekilde tolere etmeyi başardım. Temmuz sonu ve Ağustos başı Kaçkar Dağları’ nda Alperle birkaç günlük müthiş manzaralı bir koşu kampı gerçekleştirdik. Hem antrenman yaptık hem de yeni rotaları keşfettik. Aylarca düzenli ve iyice programlanmış antrenman, kendimi fazla yormamak için bu sene fazla yarış koşmama çabası, dengeli beslenme ve gerekli dinlenme yine de kendimi bir uçurum kenarında dans ediyor gibi hissediyordum. “Acaba yarıştan önce ya da esnasında hasta olacak mıyım?” düşüncelerini haftalarca kafamdan atamıyordum.

Yarış sabahı annemle uzun uzun konuştuk telefonla ve bana böyle bir güzel ayar çekti ki 🙂 telefonu kapatmadan dedi: “En zor hissettiğin anda beni arayabilirsin, saat kaç olursa olsun!” Böylece başlangıç noktasında dururken ok yaydan çıktı bir kere ve geri dönüşü yok derken start verildi ve koskoca insan dalgası bizi ileriye doğru götürdü.

Fotoğraf: COLUMBIA

Etrafımızda o kadar çok koşan vardı ki, kilometre süresince insanların desteği ve motivasyon inanılmaz. O kalabalıkta sanırım ancak 10 – 15 dk sonra koşabildim. Yarış saat 18:00′ da başladı ve ertesi sabaha kadar müzik dinlememe kararı aldım. Acele etmeden kendi tempomla gidiyordum, bir süre asfaltta koştuktan sonra stabilize yola bağlanıyoruz. Kimler beni geçiyor kimleri ben geçiyorum. Etrafımızda inanılmaz çok destekçi var herkes inanılmaz motivasyon veriyordu, zaten belli kilometreler bacaklarım değil de tüm insanların müthiş desteği beni götürdü. Tırmanışta kendimi fazla zorlamıyordum ne de olsa upuzun bir yol vardı önümde. İlk tepeyi aştıktan sonra ferahlanma zamanı geldiği gibi yağmur başladı, üzerimde zaten yağmurluğum olduğu için hızımı kesmeden inişe geçtim. Aslında inişlerde pek iyi sayılmam (2016 yılında dağlarda ayağım burkuldu, korkumu bir türlü yenemedim), ama inerken baya kişi geçebildim halbuki böyle hedefim yoktu sadece nabzıma ve tempoma göre ilerliyordum. 

Saint-Gervais (21.55 km) istasyonuna vardığımda çabucak sularımı tazeledim, matarama izotonik ekledim, biraz kolamı içip, tüm çöplerimi atıp meyve ve peynir yiyip istasyondan ayrıldım. Tam giderken aklıma geldi ki bir şey eksik. Batonlarımı su alırken kenara koyup orada bıraktım, hemen dönüp daha dikkatli olmam gerektiğini kendime bir kez daha hatırlattım. Karanlıkta ve yağmurun altında (belli bir saate kesildi gerçi) ta Courmayeur’ a kadar tüm yaşadıklarım upuzun bir olay zincirine döndü: Sonsuz çıkışlar ve inişler; yolda gördüğüm bir sürü destekçi ve onların motivasyonları, o geç saatte ne kadar çok insan evi terk etti bu yağmurlu soğuk havada tanımadığı insanlara moral ve destek vermek için; kafamdaki müthiş konsantre ve odaklılık, kendimi programlamış gibiydim; önümde ve arkamda yüzlerce kafa lamba ışığı, sonu görünmeyen parlak dere gibi görünüyordu. Gece boyunca tüm hareketlerim otomatiğe bağlandı. İstasyonda çöpleri atma, suları ve izotoniği yenileme, çorba, ekmek, makarna meyve, çikolata canım o zaman ne isterse tüketme. Özellikle gece tüm istasyonlarda (nerede bulunuyorsa) ekmekle çorba içmeye çalıştım. Kontrol noktalarından birinde zorunlu malzeme kontrol edildi (yağmurluk, telefon ve alüminyum battaniyesi).

Güneş doğuşu ile Mt – Favre’ yi (70.29 km) geçerken karşılaştık. Buradan geçen sene geçerken kar yağışından sonra müthiş manzara vardı. Bu sene çoğu karşımdaki tepe, bulutlar ve sis ile gizliydi. Buradan Courmayeur’ a kadar yaklaşık 10 km kaldı. Birkaç delikanlı ile takılarak hızlı bir şekilde aşağıya indik. Elbette şehre inmeden meşhur Courmayeur köklü tozlu inişi.

Saat 08:01′ de istasyona ulaştım: Courmayeur (79.22 km). Yedek çantamı (drop bag) aldıktan sonra koskoca bir spor salonuna girdim. Bir sürü kişinin destekçisi vardı ben ise destekçisiz ordusuna katıldım. Önceden hiç yapmadığım bir şeyi yaptım, tüm kıyafetlerimi ayakkabımı dahil değiştirdim. Kendime psikolojik bir oyun, ben buradan yarışıma başlıyorum. Protein içeceğimi içip, yemeğimi yedim. Çantama yeni jelleri koydum. Çıkarken sularımı tazeleyip elime kahve alıp ve müziği açıp istasyondan ayrıldım. 2013 ve 2017 yıllarında burada çok uykum bastığı ve sürünerek ayrıldığım Courmayuer, bu sefer bambaşka bir anlam kazandı benim için. Her şeyin başladığı ve kendimle barışma noktası, buraya kadar kendimle yarışarak değil kendimle aynı yöne hareket ederek geldim. Elbette çok yorgundum ama bitkin değildim, aklımdan: “Offf ya daha 90 km koşulacak” değil, “Ne güzel kendimi gayet dinç hissediyorum ve müzik eşliğinde yolculuğum devam edecek” geçti. Başlangıçlarında 1041 sıradayken şimdi 568 sıralardaydım. “Birazdan bir tırmanış başlayacak müzik ile tam gaz devam”! 🙂

Fotoğraf: Courmayeur’ dan ayrılırken

Gerçekten tam gaz oldu: Refuge Bertone (84.13 km) 518 sırada ve sonradan Refuge Bonatti (91.57 km) 510 sırada ulaştım. İnişten sonra Arnouvaz (96.67 km) istasyona ulaştım. Buradan sonra sert bir çıkış başlayacaktı ve çıktığım dağın tepesi o kadar rüzgarlı ki pantolon ve yağmurluk giyip istasyondan ayrıldım.

Fotoğraf: COLUMBIA

Bu çıkış hiç kolay olmadı, geçen senedeki sürünmelerim aklıma geldi. Ta zirveye kadar onlarla baş etmeye çalışıyordum “Düşsem de yarışı bıraksam” hep aklımdaydı. Biliyordum ki bu durum geçici ve sonsuza kadar sürmez. Tüm düşüncelerimi ve hislerimi bloke ettim. Önümde sadece bir patika ve ulaşacak bir tepe vardı – Grand Col Ferret (tam 101. 3 km). Bu kadar!

Fotoğraf: COLUMBIA

Havadan ve geçen binlerce kişiden dolayı iniş çok çamurluydu (CCC rotası da buradan geçti önceki gün).

Fotoğraf: COLUMBIA

Belli bir seviye indikten sonra hava ısındı, pantolonumu çıkarıp yağmurluğu rüzgarlıkla değiştirip bir sonraki kontrol noktasına doğru hızlandım. 

La Fouly yolcusu kalmasın 🙂 Fotoğraf: COLUMBIA

La Fouly (110.89 km) istasyonu bir ayrı severim. 5 sene önce burada yarışı bırakmayı düşünürken geçen sene burada neredeyse kendimi bıraktım (burada benim için yarış yelek koşusuna dönüştü). Bu sefer gayet iyiydim, hatta önceki senelere bakarsak çok iyiydim. Hızlı bir şekilde geleneksel istasyon işlemlerimi hallettikten sonra yoluma koyuldum. Alper ile kısa bir telefon görüşmesi yaparken, bana UTMB’ yi erkeklerde kimin kazandığını anlatırken yolumu kaçırdım iyi ki destekçilerden biri bana seslendi.

Fotoğraf: COLUMBIA

Buradan sonra geçen senelere göre daha fazla arazi eklendi, sonradan her zamanki gibi müthiş masalsa kasabaları dolaştırıldı. Yarışta değil de kendimi masalda hissettim. Sokaktaki çocuklarla çak yaptıktan sonra yoluma devam ettim. Asfalt yoldan ormanlara tekrar girerken bir bakındım ki etrafımda kimse yok. 2000 koşucu üzeri katılımı olan bir yarış için bana bu durum bir garip geldi. “Neyse” dedim “Nasıl olsa yol belli”. Çıkıştan sonra yol nihayet beni en sevdiğim yerlerinden birine götürdü Champex – Lac (124.79 km). Geçen sene burada yediğim yaban mersinli turta rüyalarıma girip UTMB’ yi koşma sebebi oldu.

Başlangıç noktasından itibaren koşma sürem 24:12:58 oldu. İşe bak, ilk erkek bitirdi, birinci kadın bitirmek üzereyken biz hala patikalardayız! 🙂 Buraya kadar iyice pis vaziyette ulaştım ama umrumda değildi. Çantam ve montum jelle yıkandı ve tüm olabilecek renkleri içeriyordu. Çöplerimden arınır arınmaz hemen yemeğe geçtim: Bol şehriyeli ekmekli çorba, makarna. Hatta gönüllü, makarnayı koyarken sos isteyip istemediğimi sordu. İstemedim. Bu seneden itibaren makarnayı yemek istersen hem tabağı hem de kaşığı taşıyacaksın (bardak zaten her zaman zorunlu malzemeydi). Elbette bardağım yanımdaydı ama kaşığımı drop bag’ de bıraktım, yarışta daha çok sıvı ile beslendiğim için ihtiyacım yoktu. Böylece sossuz makarnamı ellerimle yedim. Çorbamı içerken şehriyenin bir kısmı üzerime döküldü ama bana ne! Ve nihayet bir sene beklediğim an geldi. Bir bardak çay alıp 3 yaban mersinli turta gömdüm, tam da gönüllüler yeni koskoca bir porsiyon çıkarttığında. Bir baktım yanımda bir yarışmacı erkek bir de ona destek veren eşi (muhtemelen) bana bakıyorlar. Ben de onların gözüyle kendime bakmaya çalıştım. Sürekli yemeklere gidip dönen, leş vaziyette bir kız, çanta jel kalıntı ile süslü, göğüs numarası üzerinde yaban mersinli reçeli. Otele ulaşınca yıkanırım derken istasyondan ayrıldım.

Saat 18:35 idi ve hava soğumaya başladı, kenarda oturup pantolonumu giydim, bir jel yeme ihtiyacı duydum ve insanların alkışı eşliğinde yoluma devam ettim. Kulağımda müzik ve önümde 3 büyük tepe. Hemen söyleyeyim bu yarışta sadece aydınlıkta müzik dinledim, hava kararır kararmaz müziği kapatıp etrafımdaki doğayı dinliyordum. Tırmanışa geçerken hava açıldı ve manzaranın keyfini çıkartım. İnişe geçerken hava kararmaya başladı, tam karanlıkta kalmadan hemen alın fenerimi taktım.  Trient’ e (141.47 km) indiğimde kendimi gayet enerjik hissediyordum bu ana kadar uykum bile gelmedi. Buradan sonra çok bir sert tırmanış beni bekliyordu. Çıkarken bir yoldaş edindim ve dinamik bir şekilde tepeyi aştık. Zirvede sis vardı biraz alçalınca hava düzeldi. Nedense bu inişi geçen seneden çok iyi hatırlıyordum zemini dahil. Geçen sene aydınlıkta vardığım Vallorcine (152.43 km) bu sefer kapkara örtüsüyle saklandı, geldiğimde saat 01:00 civarindaydı. İki dakika durmadan istasyondan ayrıldım. Geçen sene gündüz geçtiğim yol bu saatte bambaşka gözümde göründü. Yolda gönüllüler arasında bizim Mehmet Kaşkır’ ı görmek bir harikaydı. Kendisinden rica ettim Alper’ e iletmesini Elena Chamonix’ e yaklaşıyor, kırmızı halı serilsin. 🙂

Finiş çok yakındı ama göründüğü kadar yakın değildi elbette, başka türlü yarış da eğlenceli olmayacaktı. Karanlıkta bir tırmanış daha başladı, sonradan zorlu arazide koskoca taşlarda yürüyerek aşağıya indirildi ve son çıkışa geçtik. Karanlıkta teleferiğin silüetlerini görünce benden daha mutlusu yoktu. Demek ki La Flégère (163.34 km) kontrol noktasına çok ama çok yaklaştık. Yaklaştık ama tırmanış yine de nefes aldırmıyor, birkaç beyle omuz omuza yola devam. İstasyondan geçtikten sonra artık son inişe geçiyoruz. Kafamda farkı farklı düşünceler ama özellikle bir tanesi  içimi ısıtıyordu, finişe (“yatağa” oku) çok ama çok yaklaştım. Köklü – taşlı iniş, Chamonix’ e girişi ve ufak şehir turundan sonra CHAMONIX FİNİSH! 170 km, 10000 m irtifa kazanımı,  35:38:55, Genel Klasman – 361, Kadınlarda – 33, Yaş Kategorisinde – 17. Mont Blanc’ ın etrafında koskoca turu. Bana 3. kez finişi görmek izni verdiğiniz için kocaman teşekkürler DAĞLAR! Bu saatler neler düşündüm, neler kafamda döndü neler hissettim ve koskoca bir hayat yaşadım. Bu yarış esnasında kendime doğru o kadar derin bir yolculuk yaptım ki kendimi resmen yeniden tanıdım. Ve o yeni tanıdığım kişi tekrar bu start çizgisinde olup kendi zirvesini zorlamak istiyor (illa 30 saate yaklaşacak ya 🙂 ). Ben de diyorum ki: “Neden olmasın?” YETER Kİ İSTE 😉

Fotoğraf: COLUMBIA

Peki yarış boyunca annemi aradım mı? “Hayır” En zor anı beklerken en zor anı gelmeyip pas geçti. Elbette yarış boyunca zor anlarım ve inanılmaz yorgun hissettiğim dakikalar oldu ama ben onları kendimle barışarak çözmeye çalıştım ve her daim aklıma tutuyordum ki kimsenin değil tamamen kendim yarışımı yaşayıp kendime özel yolculuğu yapıyordum.

♥

Yarış gerçekleri. Fotoğraflar: Alper 🙂

Gelişim tablosu

Biraz koştuk 😉

DEV TEŞEKKÜRLER!

Onlar olmadan bu yarışa gelemezdim tüm COLUMBIA Türkiye Ailesi’ ne ve COLUMBIA Global Ekibine.

7/24 Bana destek veren bizim sevgili Kahveli Koşu Grubumuz, Columbia Montrail Koşu Grubu Ailesi ve beni takip eden ve bana pozitif enerjisini yollayan tüm sevgili dostlarıma.

Finiş’ te beni bekleyen Alper’ e (daha doğrusu Alper beni Chamonix girişinde bekledi), sevgili Dilem’ e ve Alp Bey’ e kocaman teşekkürler! Alp Bey ayrıca Chamonix’ ye ulaşmak üzere 35 saatlik tablosunu hazırladı onu kafamda tutup kendimi kontrol ediyordum. Yarıştan önce bana süre soruları geliyordu. 35 saati planladık ve evdeki hesap çarşıya uydu 😉 !

Beni kulak ağrısından kurtaran böylece antrenmanlarımı aksatmadan devam ettirebilen Seyit Hocama.

Yolumu aydınlatan fenerler için LEDLENSER Türkiye (kullandığım modeller: NEO6R ve H7R.2).

Vitamin desteği için VOONKA (Sambucus Nigra favorim 🙂 ).

Anılarımı çekebildiğim için SONY / ActionCam Türkiye.

Uludağ’ da beraber uzun antrenman yaptığımız Serdar Bey ve Alp Bey dostlarımıza!

♦♦♦

Kullandığım COLUMBIA ekipmanları (hepsini daha önce farklı yarışlarda kullandım ve bahsettim, burada ilk kez upuzun yarışta kullandığım malzemelerimden bahsetmek isterim):

Yağmurluk: OUTDRY EX GOLD SHELL KADIN YAĞMURLUK

Ayakkabı: BAJADA™ III KADIN AYAKKABI

 

 

Ve son olarak müzikten bahsetmek isterim, bu sefer bana eşlik eden:

Amir, Celine Dion, David Guetta, Sia, Dami Im, Indila, Ellie Goulding, Maroon 5, Maitre Gims, Clean Bandit, Jamie Woon ve Consoul Trainin.

Binlerce kişinin emeği olan benzersiz bir yarış!

 

Sky Erciyes

 

“Gereksiz tartışmaları artık bırakın –
Ben zaten her şeyi kendime ispatladım:
Dağlardan daha güzel sadece henüz çıkmadığım dağlar olabilir.” 

Vladimir Vysotsky

“Так оставьте ненужные споры –
Я себе уже всё доказал:
Лучше гор могут быть только горы,
На которых ещё не бывал.”

Владимир Высоцкий

Dağlar, her şeyi unutturur ve insanı rahatlatır, kafanızı sıfırlar. Dağlar saygı ister ve hafife alınmaz. O yüzlerce yıl orada dururken sen onun misafirisin ve Onun kurallarına uyacaksın. 

Çok yoğun döneme girince sanırım hepimiz: “Bir an önce geçsin de rahatlayayım” düşüncesine ara sıra kapılıyoruz. Ne yalan söyleyeyim ben de öyleydim. O kadar yoğun hafta beni bekliyordu ki daha önceki haftanın pazar günü bitmeden bir sonraki haftanın pazartesi gününü yaşıyordum ve yarış sonrası cumartesi gününü iple çekiyordum. “Bu düşüncelerimde kesin bir yanlışlık var” dedim kendi kendime. Pazartesi günü de erken saatlerde kalkınca kendi kendime: “Sakin ol” dedim, bu ne telaş bu ne sabırsızlık, yahu tek hayatımız var onu da bugünü yaşamadan yarın bir an önce gelsin diye yaşarsan her şeyin ne anlamı kalacak ki”. Kendime ayar çektikten sonra upuzun bir yapılacak listesini yazdım, kendime “İş kurt değil, ormana kaçmaz” atasözünü hatırlattım, depderin bir nefes aldım ve tüm kağıda döktüklerimi Kayseri’ ye gidene kadar yapmaya çalışacağıma söz verdim. Hepsini yaptım mı? Tabii ki hayır ama upuzun listeden ön planda gelen işlerimi halledip rahat bir kafayla dağlara gideceğim diye kendime bir söz verdim. İşler güçler, inspiredbyrun çalışmaları, yeni rota keşifleri, günde çift antrenmanlar, kediler – köpekler derken yolculuk zamanı geldi.

Bu sene Erciyes Dağı bir ayrı güzel ve büyüleyiciydi. Giydiği elbisesi daha renkli ve daha yeşildi, mor ve sarı çiçekleri ayrı bir şıklık ve ayrı bir koku, estiği rüzgar ise ferah hava katıyordu.

Otele yerleştikten sonra birkaç saat dinlendik ve sonra antrenmana çıktık. 12 km’ lik antrenmanımız vardı, ilk birkaç kilometre ayaklarımı zorla yerden kaldırıyordum. Kendi kendime: “Yarın VK` yı (Vertikal Kilometre) nasıl koşacağım derken” antrenman oldu bitti. Yolda koca kafalı kangalı gördük, sürüyü koruyordu, ayak üstü muhabbet ettikten sonra ve sürüsü ile işimiz olmadığımı anlayınca bize yol verdi. Hem antrenman hem de yarış esnasında kangallarla sohbet etmek gibi bir alışkanlığım olduğu doğrudur. 🙂

Akşam lezzetli makarna (sosu gerçekten muazzamdı) ve arkadaşlarımızla buluşma. Odama döndükten sonra tüm hazırlıklarımı tamamladıktan sonra saat 21:30 gibi yataktaydım. Ertesi sabahı erkenden kalktım, üzerimde inanılmaz bir miskinlik vardı: “Hadi bakalım, bugünkü yarış nasıl geçecek” derken VK`nın start noktasına ulaştık ve yarış başladı. Hissettiklerim tam  bu şekilde: “Kalbim mideme düştü” nasıl oluyorsa artık. Aslında irtifa ile ilgili sorunlar pek yaşamıyorum ama 2000 m üzerinde VK koşmak apayrı bir duygu. Bacaklarım kalkmıyor kafam da bir garipti. Kendi kendime: “Paniğe gerek yok!” Aslında içimde bir çizgi var, o çizgiyi geçmeyince ne kadar sürünsem de “rahat bir şekilde” finişe ulaşabiliyorum. Yaklaşık 2 kilometreyi geçince rahatladım ve artık hem bacaklarıma hem de kafama sahip çıktım.

Hele de finişe ulaşmadan önce insanların alkış ve motivasyon tezahüratları ile dimdik çıkışı uçarak çıktım. Böyle bir müthiş manzara ile yüz yüze geldik ki tüm acıları hemen unutturdu.

Esas benim için maceram teleferikle inerken başladı, yükseklik korkum hala ara sıra devam ediyor.

Aşağıya indikten sonra bol bol yemek ve sıvı tüketimi, sonra da güzel bir uyku. Akşam üstü olmazlarından olmaz inspiredbyrun işbaşı. 🙂 Makarna partisinden sonra dinlenme. Saat 21:00 gibi yataktaydım. Bu sabah bir öncekinden haliyle daha dinç bir şekilde kalktım. Pencereden baktığımda Erciyes Dağı bembeyaz bir şapka giymiş. Ben fotoğraflamadım ama Ian bu müthiş görüntüyü ölümsüzleştirdi.

Kahvaltıdan sonra start çizgisine doğru yola koyulduk. Yarışımız gölden başlayacaktı ve manzarası müthişti. Başlangıç alanında o kadar sohbet ettik ki yarış başlayınca müziğimi açmadığımı fark ettim. Elim ayağıma dolandı MP3 çalarla uğraşınca. Nihayet başardım ve müzik eşliğinde yoluma devam ettim.

Bu rotayı 2 sene önce 60 km koşarken tersinden koştum ondan dolayı beni neyin beklediğini az çok biliyordum. Belli noktalarda 60 km’ lik parkuru koşan arkadaşlarımızla karşılaşmak çok keyifliydi, hepimiz için moral oldu. 25 km’ lik rotaya bayıldım. Başlangıçtan stabilize yolda ilerledikten sonra patika ve taşlı bölüme bağlandık.

Parkur boyunca rahatça koşabilecek geniş yollar var, birkaç bölüm taşlı ve yapraklı çıkışlar ve inişler oluşuyor. Bu tür rotaları çok severim çünkü koşu boyunca hiç sıkılmıyorsun devamlı parkur değişimi yaşıyorsun. Bana göre 25 km’ lik parkur (birkaç bölüm hariç) gayet koşulabilecek ve hız yapabilecek bir parkurdur.

Hele de finişten önceki bölüme bayıldım. Bitiş çizgisini görmeden önce devasa Erciyes Dağı’ nı görüyorsun, sonra dağı arkaya bırakarak önünde minnacık karınca gibi görünen taka koşmaya başlıyorsun, hem de yokuş aşağıya.

Finişi görmek insanı o kadar mutlu ediyor ki hızla yollarda koşuyorsun.

Finiş çizgisini geçtikten sonra kendimi dünyanın en mutlu insanı olarak hissettim. Çok yoğun bir haftayı arkamda bırakarak kendimi yenilemiş ve iki  yarışı üstüste koşmama rağmen dinlenmiş hissettim. Dağlar gibisi yok, dağlarda koşarken hem yenileniyorsun hem de kendine doğru bir yolculuk yapıyorsun ve inanın ki bu yolculuk bir öncekinden apayrı ve çok farklı oluyor. Koşacak ve güzelliklerini keşfedecek daha çok dağ var ve kendine doğru yapılacak çok yolculuk var.

Yarış esnasında beslenme: 3 adet jel, bir bardak kola, yarım muz ve 500 ml izotonik.

Bu yarışta kendim için ne notlar aldım:

1. Dağlarda erken yatıp erken kalmak gibisi yok, öğle uykusu da çok önemli vücudun ve kafanın toparlanmasında çok yardımcı oluyor (aslında sadece dağlarda ve yarışlarda değil günlük hayatta da öyle, öğle uykusu biraz zor ama 🙂 ). Yarış öncesi uyumazsam da artık 21:00 gibi yatağa girer uzanır 22:00′ da uyumuş olacağım artık.
2. Yarış öncesi çanta ve malzeme hazırlığını erkenden yapmak çok önemli. VK yarışını bitirir, odaya ulaşır ulaşmaz 25 km’ lik yarışta kullanacağım tüm giyecek ve besinlerimi hazırladım. Çok geç saate kalmamak lazım eksik bir şey olursa edinecek zaman olur.
3. Hepimiz elbette farklıyız, irtifa uyumumuz da çok farklı. Kendim için böyle bir not aldım, yarış esnasında irtifadan dolayı pek iyi hissetmiyorsam tempomu düşürüp hissettiklerime göre ilerlemek ve kendini dinlemek çok önemli. Bu sefer iki yarışta planladığım nabızdan daha aşağıda gittim ve iyi yaptım çünkü bazen evdeki hesap çarşıya uymaz, bu durumda kendini tanımak ve kendini dinlemek gerçekten çok önemli. İki yarışın ilk bölümlerini fazlasıyla temkinli gitme kararı aldım çünkü irtifanın etkisini hissediyordum, ikinci bölümlerde kendimi çok daha iyi hissedip artık planladığım gibi gidebiliyordum. Onu fark ettim ki, fazla zorlamadan devam ediyorsam durum düzeliyor ve kendimi daha iyi hissedip hem bedenime ve zihnime hem de yarışa hakim oluyorum ve istediğim şekilde ilerliyorum.
4. Kahvaltıda bu sefer yulaf, tahin, pekmez ve biraz tereyağı karıştırıp yedim. Hem doyurucu hem de çok tok tutar ayrıca hazırlaması çok kısa. Yarışlara transferle gittik, yanıma 500 ml izotonik alıp yolda onu içiyordum. Sabah erken saatlerinde fazla sade su içesim yoktu, izotoniğin hafif limonlu tadı çok iyi geldi.
5. Bu sefer parmaksız eldivenleri kullanmayı karar verdim ve çok iyi yaptım. Çok terleyen biri olarak baton kullanırken ellerim de çok terler. Eldivenler hem teri emdi hem de yüzümden terimi silmekte yardımcı oldu, ayrıca parkurda dikenli çalı çırpı olduğu için çok yardımcı oldu ve elimi korudu, eldivenler biraz kanın içinde kaldı ama parmaklarım daha az zarar gördü. Uzun yarışlardan sonra baton kullanımından dolayı bazen ellerim su topluyor bu sorun da azalır diye düşünüyorum.
6. Başlangıç alanında sohbet çok keyifli elbette ama onu belki yarış sonrasına saklamak lazım. 🙂 Çenem düşünce müziği ayarlamayı unuttum o da yarış esnasında beni baya meşgul tuttu.
7. Sky Erciyes` in tüm parkurlarını tekrar koşmak isterim bir gün ama özelikle VK` nın finişi gerçekten muazzam ve kesinlikle koşulması gereken bir parkur.

Sonuç olarak hem VK`dan hem 25 km`lik koşudan çok keyif aldım ve  performansımdan gayet memnun kaldım. İkisini kadın kategorisinde kazanmak yoğun UTMB öncesi antrenmanlarda beni baya motive edecek.

Atıl Ulaş olmak üzere tüm organizasyon ekibine, gönüllü arkadaşlarımıza, sağlık ekibine, sponsorlara ve bizi yolda çeken fotoğraf ekibine sonsuz teşekkürler! İyi ki varsınız, ellerinize sağlık! 

Kullandığım malzemelerden daha önce bahsettim, burada sadece yeni kullandığım malzemelerden bahsetmek isterim.

• Ayakkabı: Columbia Montrail BAJADA™ III muhteşem ayak sarma, yastıklama, esneklik, destekleme, koruma ve zeminde tutunuş. Muhtemelen bu ayakkabıyı UTMB’ de kullanacağım. Hem VK` da hem de 25 km` lik parkurda bu ayakkabı bana eşlik etti.
• Ayrıca bu sefer parmaksız eldiven kullanmaya karar verdim. Çok doğru bir karar oldu, hem ellerim terlemedi hem de dikenlerden iyi bir koruma oldu. Sanırım uzun yarışlarda kendi zorunlu malzeme listemde artık devamlı yer alacak: Columbia FREEZER ZERO PARMAKSIZ ELDİVEN.

Tüm fotoğraflar: Ian Corless

Sky Erciyes VK

Sky Erciyes Sky ve Ultra

 

 

 

 

 

 

 

 

7. Finiş ya da çini koleksiyonu nasıl yapılır

Orhangazi Ultra Maratonu 90 km

İznik… Akşam saatlerinde semaverden çay içerken ve İznik Gölü’ nün muazzam manzarası eşliğinde gün batımını izlerken neden buraya 7. kez geldiğimi anlıyorum. Elbette her sene severek koştuğum yarışın yanında İznik’ in ve gölün huzur verici hissi.

inspiredbyrun markamın kuruluşundan beri her yarışta beni standımda görebilirsiniz. Bu da bana çok iyi bir avantaj sağlıyor, gün boyunca çalıştıktan sonra akşam odaya kadar sürünerek yarış heyecanı değil de çuval gibi yatar ve sabaha kadar aralıksız uyurum. 🙂

inspiredbyrun halleri. Resimde iki tane Elena bulun 😉

Yarıştan önce en sevdiğim karanlıkta değil aydınlıkta uyanmak. Gölün benzersiz gün doğuşuna uyanıp hazırlıklarıma başladım. Yarış öncesi rutinleri tamamladıktan sonra transferle Orhangazi’ ye doğru yola konulduk, saat 09:00′ a yaklaşıyordu ve yarış başlamak üzereydi.

Son müzik ayarları 🙂 Bundan sonra tüm fotoğraflar aksiyonfotograflari.com

Son 3 sene İznik’ te koşarken farklı farklı aksilikleri ve maceraları yaşadım (hepsi tamamen benden kaynaklı. Raporlarım: Hayat Gökkuşağı ve Uludağ Küçük Zirvesi’ nde başlayan İznik’ te biten ultra maraton). Öncekilerde ya demirim düştü ya ayağım burkuldu ya sinirim sıkıştı, aksi gibi neredeyse tüm parkuru sürünerek yürüyordum, bu sene artık kararlıydım: “Yeter artık ya, şeytanın bacağını kıracağım ve bu parkuru ya koşacağım ya koşacağım, başka seçenek yok!” Kendime bir hedef koydum: Güneşi batırmadan bitiş çizgisine ulaşmak ve yarışı 10,5 saatin altında bitirmek.

Start alanında arkadaşlarımla sohbet ederken yarışın nasıl başladığını anlamadık. Kulağımda çalan çılgın çıstak şarkıların eşliğinde macera başladı. Neredeyse yarışın ilk 19 km’ si parkur dümdüzdü. Başlangıçta biraz asfalt, sonrası keyifli göl kenarı (en sevdiğim) ve gölgeli zeytinlikler.

Beslenmeyi atlamıyoruz! 😉

Parlak güneşin altında hava çok güzeldi, baya sıcak bir gün bizi bekliyordu. Yarışın başlangıcından beri beslenmeye ve su alımına çok dikkat ettim ve yarış boyunca ne enerji düşüşü ne de çökme yaşadım.

Elbette geleneksel Sölöz Dere geçişi İznik’ in olmazsa olmazlarındandır. Bu geçişi sadece 2014 yılında atlattım o zaman maraton mesafesini koşup buralara kadar yolum düşmedi. Yoksa 2012 yılında beri bu dereyi hep saat yönünde geçmişliğim var. Bazen atlayarak ve koşarak bazen de sürünerek. Bu sefer güzel bir karenin peşindeydim, fotoğraf çeken arkadaşı görünce doğrudan sulara daldım.

Su bizim herşeyimiz 🙂

Sonraki bölümde biraz çamur vardı ama bu sene en kuru parkurlardan biriydi kesin. Hele ilk kez İznik’ te koştuysanız o çamur banyolarını unutmak ne mümkün! 😉

Sölöz kontrol noktası sonrası artık tırmanma zamanı geldi, sularımı tazeleyip, jellerin ambalajlarını çöpe atıp yoluma devam ettim. Neredeyse tüm tepeleri sabit bir tempo ile koşmaya çalıştım. Yükseldikçe gölün benzersiz manzara ve güzelliği gözlerimi kamaştırıyordu. Masmavi göl, capcanlı yeşillik, neşeli sarı çiçekler ve gülen papatyalar. Benim için bu seneki İznik renkleri…

Her çıkışın inişi olduğu gibi bir sonraki kontrol noktasına (Narlıca) koşarak indim. Geleneksel çöp atma ve su doldurma etkinliklerinden sonra hemen yarışıma devam ettim. Uzaklaşınca aklıma geldi: “Hani burada tuzlu bir şey yiyecektim” ama artık geç oldu, hurmaya ve jellere kaldım.

Ayaklarımın yerden kesildiği doğrudur 🙂

Bundan sonra en sevdiğim “roller coaster” bölümü başlıyordu, zeytinlikler içinde eğlenceli koşu. Hele bizler o patikalardan kayarak akarken ve ağaçların arkasından pat diye çıkıp inerken yerel insanların bakışları vardı! 🙂 Gölgelerin içinde serin, dar ve güzel patikalar. Ne kadar güzel olsa da bir süre sonra insan geniş yola kavuşunca seviniyor, hem de Müşküle Köyü’ ne varmak üzereysen.

Yola kavuşma sevinci 🙂

Ve nihayet Müşküle Köyü. İki sene önce buralara acayip aç bir şekilde ulaştım. Yarıştan önce ayağımı çok fena bir şekilde burktuğum için patika kısım çok uzun olmamasına rağmen benim için saatlerce sürdü ve yolda feci bir şekilde acıktım. Tanrı da çok iyi bir teyzeyi karşıma çıkarttı o da bana pişi ikram etti, unutmak ne mümkün! Bu sefer de senelerce olduğu gibi Müşküle sokakları – mutluluk ve huzur karesi: Sokaklarda örgü ören kadınlar alkışıyor ve biri diyor ki: “Koşma kızım”. Doğru ya, ne koşuyorum ki. Zaten buradaki kontrol noktasından sonra “neden koşuyorum” sorgulama bölümü başladı benim için. Aslında bu sorgulama bölümü neredeyse her yarışta olur da fakat farklı mesafelere denk gelir. Bu sefer uzun yokuşa ve yarışın ikinci yarısına denk geldi. Ne yalan söyleyeyim bu kısımda biraz sıkıldım. Ama yolda gördüğüm koşan arkadaşlar bu yolu renklendirdiler ve zevk kattılar, bir sürü insan görüp sohbet ettik. İşin en önemli kısmı nihayet 3 senenin ardından bu bölümün neredeyse tamamını koşabildim.

Evet, bakalım istasyona kadar kaç kilometre kaldı!? 🙂

Kontrol noktasına (Süleymaniye) ulaşınca nihayet tuzlu bir şey yemek aklıma geldi. Peynir, ekmek, zeytin biraz kola ve yolda protein barın yarısını yemeye çalışırken yoluma devam ettim. Ne de olsa biraz tırmanış sonra da yokuş aşağıya ve düzlük kalıyordu. Buradan sonra nedense balon gibi şiştim. Ya çok hızlı yediğim için ya da çok fazla sıvı tükettiğim için. En çok su içtiğim yarışlardan biriydi. Aklıma Ultra Pirineu yarışı geldi, 110 km koşarken kaç kilo kavun yediğimin farkında değildim, koştuktan sonra finişte bile kendimi kavunu yerken buldum o kadar güzeldi. Tabii ki sonuç olarak bibendum gibi oldum. 🙂 Biraz uzaklara gittim galiba, şimdi İspanya’ dan İznik’ e geri dönelim.    Ertesi günün stant işlerini düşünerek bu bölüm de bitti. Son kontrol noktasına (Derbent) varınca biraz çorba ve kola içtikten sonra artık finişin kokusunu alıp hemen istasyondan ayrıldım. Yolda protein barın ikinci yarısını yemeye çalışırken pek başarılı olamadım. Ben itiyorum o da geri çıkıyor. “Neyse” dedim “Gayet tokum fazla zorlamanın anlamı yok”. Buradan sonra artık çok kısa çıkış ve sert iniş olacaktı.

Burada iyice hızlandım, hani gün batmadan önce finişe ulaşmam lazımdı. Upuzun inişten sonra düz yola kavuşma mutluluğu.

Eller havaya, finişe az kaldı 🙂

Finişe kadar sadece 6 km kaldı ama geride kalan 80 km.nin bedeliydi. Sonsuza kadar süren dakikalardan sonra gönüllülerden biri müjde verdi, son 1 km kaldı.

Ne?! Sadece 1 km mı kaldı? 😉

Son metrelerin unutulmaz anları…

Neredeyse bitti!

Finişe gelmeden önce koşan arkadaşların, çocukların ve yerel halkın desteği müthişti ve unutulmaz anlardan biri.

Mutlu son 🙂

Ve hedef tuttu: 10:12:00

Yarış boyunca “hayatımın sorgulaması” bölümüne geçmediğim için yarış benim için çok güzel ve eğlenceli geçti demek ki. 🙂 Her zamanki gibi yarış öncesi yaptığım ve benimle finişe ulaşan tırnak desenlerim bozulmadı. 😉

Fotoğraf: Ersavaş Güdül

Tebrikler! 🙂

Organizasyon her zamanki gibi mükemmeldi ama bu sefer apayrı bir samimiyet vardı, kendimi evimde gibi hissettim. Gönüllüler ve destekçiler müthişti. Kontrol noktalarında destek inanılmazdı, su doldurmadan tut çantamın arka cebinden bir şeyler çıkarmaya yardım etmelerine kadar. Manevi destekten zaten bahsetmiyorum, olağanüstü ve harikaydı.

Müthiş fotoğraflar: aksiyonfotograflari.com

Beslenme:

Yol boyunca IRONDEER jelleri ve izotonik; bir adet protein bar; hurma; istasyonlarda peynir, zeytin, ekmek, çorba, portakal, muz ve cola.

Kullandığım COLUMBIA MONTRAIL ürünleri: 

CALDORADO 7L RUNNING ÇANTA; CALDORADO II AYAKKABI; BOYUNLUK; TITAN ULTRA SLEEVELESS ATLET; TITAN ULTRA PERFORMANS ŞORTU; TITAN LITE WINDBREAKER II RÜZGARLIK.

♥

İznik Ultra çini koleksiyonuma gel! 🙂

Yağmuru beklerken…

Bu sene Alanya’ nın ayrı bir güzelliği vardı, sisle sarılmış ve bulutlarla örtülmüş dağlar, hırçın deniz dalgaları, zorlu ama o kadar da keyifli patikalar ve Ahmet Arslan ve ekibi tarafından yaratılmış dağ koşusu festivali havası.

Ahmet ile ne zaman konuşup yazışsak kendisi sürekli patikalarda oluyordu, geçen seneki parkura daha çok patika eklemek istiyordu ve bu işi inanılmaz iyi bir şekilde başardı. Parkurda sıkılmak ne mümkün, bir iniyorsun sonra sürpriz çıkış karşına çıkıyor, taşlı yemyeşil patikalar ile zenginleşmiş müthiş parkur. Bana bazen sorarlar: “Koşarken sıkılmıyor musun?” Neden sıkılacağım, patika ve ultra maratonlar koşarken sadece bacaklar değil beyin de çalışıyor. Taşlı ve köklü zorlu patikalarda ayağımı nereye koyacağım, şimdi jel aldım, 15 dk sonra hurmayı yemem lazım sonra tekrar jel almam lazım derken vaktin nasıl geçtiğini ve bitiş çizgisine nasıl ulaştığımı resmen anlamamış oluyorum hele kulağımda hoş bir müzik çalıyorsa. Konudan biraz uzaklaşmış oldum, parkura geri dönerken geçen sene de dediğim gibi Alanya Ultra Trail parkuru dağlara aşık olan biri tarafından hazırlandığı besbelli, her metresi düşünülmüş bir parkur, bize de bu müthiş parkurun keyfini çıkarmak kaldı.

Alanya’ ya Perşembe günü vardık, bu iş şu iş derken kendimi Cuma günü inspiredbyrun standımda buldum, otele varışımız saat 20:30′ u buldu, yemek ve hazırlıklar derken saat 22:30′ da 05:00′ da uyanmak üzere alarmlar kuruldu. Bu sabahın köründe çalan alarm var ya. Bir taraftan diyorsun kendi rızamla buradayım, diğer taraf der ki yatmak ne güzel olurdu şimdi. Ben de bu yatağa akşam tekrar gireceğim hayaliyle ayaklandım. Apartopar toparlanıp saat 06:00′ da yola koyulup 06:30′ da başlangıç alanındaydık. Su ve müzik ayarı derken artık start’ a çağrılıyoruz, ne de olsa sadece 8 dakika kaldı. Deniz fenerine giderken arkadaşlarımla sohbet edip start çizgisine ulaştık. Ve yarış başladı…

Kızıl Kule, Alanya Kalesi’ ni arkamızda bıraktıktan ve biraz tırmandıktan sonra düz yola kavuştuk.

F: goshots.net

F: goshots.net

Muz bahçelerini geçtikten ve biraz asfalta koştuktan sonra bol tırmanışlı patika başlıyordu.

F: goshots.net

F: goshots.net

Tırmanışa geçmeden önce çantama bağlı olan batonlarımı çıkardım ve 40 km’ lere kadar onlarla ayrılmayacaktık. Tırmanırken kulağımda neşeli parçalar çalıyordu, manzaralar da olağanüstüydü.

F: goshots.net

Yükselince dağlar sisle örtüldü.

F: goshots.net

Saatime rota yüklüydü ama ona hiç bakmadım (işaretleme çok iyiydi) ta 19 km’ ye kadar. İşaretleri takip ederken bir anda kendimi yokuş aşağıya koşarken buldum ve oradan birkaç arkadaş ses ederek işaretlerin olmadığını iletti . Tekrar yukarı çıkıp tüm yönlere bakınıp başka işaretleri bulamadık, ben de rotaya bakayım dedim ve bir sürpriz beni bekliyordu! Alanya Ultra Trail yerine Belgrad Ormanı’ nda koştuğumuz “Yılbaşı rotası”nı yanlışlıkla çalıştırdım. Saatimi kapatıp ve yeniden açıp nihayet doğru rotayı görebildim. Her tarafa dikkatli bakınca doğru yönü gösteren yerde olan bir ok bulduk ama işaretler bambaşka bir yöne götürüyordu. Meğerse biri işaretleri koparıp ve toplayıp yanlış bir yöne asmıştı. Beraber koştuğumuz arkadaşlardan biri hemen Ahmet’ i arayıp durumu bildirdi. Sabotaj yapanlara iyice yolda saydırdım ben de :). Yoluma devam ederken fark ettim ki saatimi çalıştırmayı unutmuşum. Nihayet başlangıç tuşuna basmak aklıma geldi. Bu şekilde 2. KN’ ye yaklaşırken ben yarışa yeniden başlamış gibi oldum. Biraz muz yiyip, kola ve çorba içtikten sonra yoluma devam ettim. Hava tam bozacak gibiydi biraz sis biraz çise derken ben de kendi kendime: “Neyse şu en yüksek tepe yoluna çıkınca orada yağmurluğumu giyerim artık”. Hiç üşümüyordum tersine nedense acayip sıcak bastı. Aslında üşümemek için bir tık daha hızlı gitmeye çalışıyordum bu da benim için avantajdı. Ayrıca tepenin bir tarafı rüzgarlı diğer tarafı sakin ve sıcaktı. Bu düşüncelerdeyken 3. KN’ yi çok hızlı bir şekilde geçip 4. KN’ ye ulaştım. İlk sorum şuydu “Karlı tepe nerede kaldı?”. Meğerse tepede fırtınalar kopuyordu, rota kötü havadan dolayı değişti bana da bu bilgi 3. KN’ de verildi ama ben müzik dinlediğim için tabii ki duymadım. Bundan sonra benim için en önemli kurallardan biri: Kontrol noktasına yaklaşırken bir kulağı müzikten boş bırakmaktır. Finişe kadar bir yarı maraton mesafesinin kaldığı mutlulukla KN’ sında çorba içtikten sonra ayrıldım.

F: goshots.net

Buradan sonra fazla çıkış olmadığı için batonlarımı tekrar çantama bağladım. Bundan sonra neredeyse kalan yolu tek başıma koştum. Parkur çok keyifliydi, ormanın içinde taşlı yollar ve yemyeşil patikalar. 5 KN’ sında yanıma biraz tuzlu kraker  alıp yoluma devam ettim. 6. KN’ ye ulaşınca hava iyice açtı ve benzersiz bir manzara eşliğinde iniş başladı. Taşlar üzerinde zıplayarak aşağıya indim ve önceden stabilize yola sonra da asfalta kavuşup plaja çıktım. Buradan sonra artık rotayı iyice biliyordum, biraz kum biraz kaleye tırmanış. Kulağımda tam yaz şarkısı çalınca koskoca plajın sonuna devasa bir kayaya ulaştım.

Plaj bitince görevli arkadaşın yardımıyla biraz kaya tırmanışı oldu, keyifli orman koşusu, kale gezisi, Damlataş Mağarası’ nın gecişi ve nihayet finiş!

F: goshots.net

Tam da çok sevdiğim şarkı eşliğinde.

Bir macera daha arkamızda kaldı. Dağlarla başbaşa kaldım, müthiş patikalarda koştum ve güzel manzaralara doyamadım. Bir de raporun ismi neden “Yağmuru beklerken…” sorarsanız. Alanya’ ya gelmeden 2 hafta öncesinde hava raporlarına bakarken çok feci yağmur olacağı söyleniyordu ben de ona göre hazırlıklı geldim ve tüm hazırlıklarıma rağmen tam anlamıyla yağmura yakalanmadım bir türlü, yarışı etek ve tişört ile çok rahat bir şekilde bitirdim. İşte bu bir dağ koşusu, ne zaman ne olacağı hiç bir zaman belli değil ama tüm hava şartlarına hazırlıklı olmak şarttır. Dağlarda koşmak hiç bir zaman şakaya gelmez, dağları çok ciddiye alıp saygı göstermek lazım, onlar da bize koşmak ve tırmanmak için müsaitlik versin. Bu seneki en büyük hedefim olan UTMB yarışı için harika bir antrenman oldu. Bu parkur Türkiye’ nin en teknik ve en zorlu rotalarından biri, manzaralar da muazzam. Bu sene yarış daha da çok kalabalıklaştı, daha çok yabancı sporcu geldi, umuyorum ki en yakın zamanda Dünya çapında bir yarış olacak. Biz de bu yarışa katılarak destek verelim.

Ahmet Arslan‘ a, ekibine ve tüm gönüllü arkadaşlara sonsuz teşekkürler, müthiş bir iş çıkardınız, iyi ki varsınız!

Yolda bizim fotoğraflarımızı çeken goshots.net Onur Çam‘ a ve Ufuk Yaramış‘ a kocaman teşekkürler!

Muhteşem müzikler için Erdinç Erol‘ a çok teşekküler!

Utopia World Hotel‘ e misafirperverlikleri için çok teşekkürler!

Beslenme konusunda bu sene yeni ürünleri kullandım. Sibirya’ dan IRONDEER jelleri ile beslendim ve çok memnun kaldım.

Bu sene başından itibaren COLUMBIA SPORTSWEAR TÜRKİYE ile patikaları zorluyorum, destekleri için sonsuz teşekkürler! COLUMBIA MONTRAIL ekipmanları ile ilk ultra maratonum oldu ve kullandığım malzemelerden çok memnunum.

Kullandığım malzemeler:

COLUMBIA MONTRAIL CALDORADO 7L RUNNING ÇANTA – Sırtımda duruşu çok rahat ve tüm malzemeleri rahatça alıyor.

COLUMBIA ZERO RULES ETEK – Hafif ve rahat, kuruma performansı çok iyi.

COLUMBIA MONTRAIL TITAN ULTRA KISA KOLLU TİŞÖRT – Hafif ve rahat, kuruma performansı çok iyi.

COLUMBIA OUTDRY EX DIAMOND SHELL YAĞMURLUK – Yarışta kullanma şansım olmadı (zorunlu malzeme olarak çantamda taşıdım) ama antrenmanlarda memnuniyetle kullandığım bir ekipman, yağmurun altında saatlerce geçirdiğim antrenmanlar var.

COLUMBIA TRAIL SUMMIT RUNNING ELDİVEN –  Yarışta kullanma şansım olmadı (zorunlu malzeme değildi ama dağlarda koşarken eldiveni her zaman çantamda taşırım) ama antrenmanlarda memnuniyetle kullandığım bir ekipman.

COLUMBIA MONTRAIL CALDORADO II AYAKKABI – Kayalık, taşlı, engebeli ve zorlu arazide benim için mükemmel bir seçim, tutuşu çok iyi. Tabanı abartılı “dişli” değil ondan dolayı karışık arazide (patika, kayalık zemin, stabilize yol) rahatlıkla kullanılabilen bir ayakkabıdır. Kalıbı çok rahat, saatler boyunca koşarken (9 saat) ayaklarım hiç şikayet etmedi. Yastıklama, ayak desteği ve esneklik çok iyi. Hafif ve aynı zamanda ayağı çok iyi koruyor. Islandıktan ya da yıkandıktan sonra ayakkabı gayet çabuk kuruyor. 

♥

Muhteşem dağ ve manzarayı doya doya yaşamak, yemyeşil ormanın patikalarında kendini test etmek ve tarihi taşlık yollardan geçmek isterseniz seneye Alanya Ultra Trail‘ de görüşmek üzere!

F: goshots.net

Geyik Koşuları nasıl koşulur ya da içimdeki diyalog

28 km’ lik parkurun benim için en iyi ve en kötü tarafı nedir?

Kötü tarafı: Aynı yerden 2 defa geçmek zorundasın.

İyi tarafı ise: 2. turda seni neyin beklediğini çok iyi biliyorsun. 🙂

Geyik Koşuları’ nın tüm parkurlarında yarıştım ve benim için her biri bu şekilde geçer:

4 km – Daha ne olduğunu anlamadan parkur biter.

14 km – Tam tadına varmadan parkur biter. Şaka, şaka tabii ki. Bu parkur tam tadında. Mis gibi bir tur at, beslenme çadırına gir ve keyfini çıkar.

28 km – Dön baba dön, hayatını değerlendir, birinci tur daha bitmeden: “Off ya, ne işim var burada, acaba turu tamamlayıp bıraksam, yok iyi böyle, yarısı bitti neredeyse az kaldı, bir sonraki kez kesin 4 km koşacağım…” düşünceler gelir gider.

“Bu kadar söylenip de neden 28 km’ lik parkuru koştun?” diye sorarsanız; aslında Pazar günü bana normalde çift antrenman verildi, sabah 26 km akşam ise 11 km. Ben de pazarlık yapıp 28 km’ lik yarışı koşacağım diye anlaştım.

Eh, gün geldi starta gitmek zamanı da yaklaştı. Senelerce start tüneli vardır bu sefer de “Boynuzlu bölge” denen bir yer eklendi, oraya geçip 10′ dan 1′ e kadar sayıp koşmaya başladık. Parkurun meşhur çamuru başlangıçtan itibaren hiç eksik olmadı.

F: Geyik Koşuları

İşim zordu ama aslında kolaydı, ilk 10 km nabzım belirlenen seviyeyi geçmeyecek sonra da eyvallah, yapabildiğini yap. Çok rahat tempoyla başlayıp yavaş olsa da tüm rampaları koşarak çıkmaya çalıştım, 7. km’ de olan su istasyonuna gelmeden 500 m önce jelimi açıp yarısını yiyip kalanı cebime sakladım. İstasyona ulaşınca jelin kapağını çöpe atıp, biraz su içip devam ettim. Buradan başlayınca parkurun çok keyifli bölümü başlıyordu. Aslında ormanın her yeri her haliyle güzel, bir turun ilk yarısı bitti, bu da ekstra mutluluk katıyordu. Saat 10:30′ da 14 km parkurunun startı verilecekti, normalde başlamadan önce hep ikinci tura başlamak çabasındaydım ama bu sefer çok farklıydı, kendi tempomla gidip rahat rahat koşuyordum. Birinci turun bitiminde her zamanki gibi: “Keşke 14 km koşsaymışım” diye kendi kendime söylendim. Start bölgesinden geçince hiç kimse yoktu, tüm 14 km koşan arkadaşlar çoktan başlamış oldu. Ben de istasyona gidip yarım çikolata yiyip suyu içip ikinci tura başladım. İşin iyi tarafı en azından parkurda beni neyin beklediğini biliyordum. Biraz ilerleyince parkur kalabalıklaştı ama yine de çok dar noktalara gelip insanlardan rica edince herkes yol veriyordu, ben de teşekkür edip ilerliyordum.

http://aksiyonfotograflari.com/

Su noktasına gelmeden önce jelin diğer yarısını yutup poşetini çöpe atıp su içip artık son 7 km.yi bitirmek üzere yola çıktım. Parkurun son bölümü hem çamurla hem de kendimle mücadele dolu geçti.

Nihayet son kilometre, çamurlu iniş, beni bitiş noktasına doğru götürüyordu ve mutlu son.

http://aksiyonfotograflari.com/

http://aksiyonfotograflari.com/

 

F: Cenk Ordu

Tabii ki 28 km koştuktan sonra en güzel an beslenme çadırına ulaşmam. 🙂

Bu sefer koşarken aklıma geldi ki şu kafamdan geçenleri bir yaz belki biri faydalanır. Tamamen benim düşüncelerim ve bizzat kendi tecrübemle kazanıldı.

• 28 km koşulduğunda ilk turu temkinli gitmek mantıklı, çünkü daha ikinci tur var. Birkaç sene önce ilk turu çok hızlı bir şekilde koşup ikinci turu neredeyse yürüyordum. Ondan sonra artık bu hatayı yapmamaya çalışıyorum.
• 28 km koşanlar genelde 14 km başlamadan önce birinci turu tamamlamak ister kalabalığa kalmamak için. Ben de öyleydim ve bazen saate bakarak çok kasıyordum, nabzım tavan yapıyordu, 14 km başlamadan önce uç uca geçiriyordum ama yine de kalabalığa yakalanıyordum. Bu sefer kasmadan birinci turu tamamladığımda herkes çoktan gitmiş oldu ben de gayet rahat gittim.
• Hava çok sıcak değildi ama yine de güneşin etkisi vardı, yanıma sırt ya da bel çantası almadığım için pişman oldum. Starttan itibaren hemen susadım, su yanımda olsaydı istediğim zaman içebilirdim. Ayrıca yüksek nabızla giderken azar azar ama sıkı su içmeyi tercih ederim.
• 28 km diyip geçmeyin, özellikle zorlu şartlarda bazen beklediğimizden daha uzun sürebiliyor ondan dolayı yanında gıda bulundurmak önemli çünkü beslenme çok önemli.
• Son ama en önemlisi ormanın ve zeminin şartları ne olursa olsun parkurdan keyif almayı unutmayalım. 🙂

 

Kullandığım ekipman:

COLUMBIA BRYCE CANYON™ LEGGING TAYT

COLUMBIA ZERO RULES ETEK olmazsa olmazlarından 🙂

COLUMBIA MIDWEIGHT II UZUN KOLLU ÜST İÇLİK

COLUMBIA FREEZE DEGREE III KISA KOLLU TİŞÖRT

COLUMBIA MONTRAIL CALDORADO II AYAKKABI, bu ayakkabıyla şu ana kadar 109 km koştum. Hatta ilk giydiğimde 35 km’ lik uzun antrenmanı yaptım. Kalıbı çok rahat, saatler boyunca koşarken ayaklarım kendi evinde gibi hissediyor. Yastıklama, ayak desteği ve esneklik çok iyi. Hafif ve aynı zamanda ayağı çok iyi koruyor. Taban/”dişler” çok “agresif” değil, karışık zeminlerde (sert zemin ve orta seviye çamur), kayalık ve engebeli arazide tutuş çok iyi. Islandıktan ya da yıkadıktan sonra ayakkabı gayet çabuk kuruyor. Bu arada bağcıklar hakkında bana sorular geliyordu: İki kez bağlayınca bağcıklar yolda çözülmez. Farklı yarışlarda kullandıktan sonra detaylı incelemesi TEST ODASINDA olacak.