Her zaman Kapadokya’ ya geldiğimde duyguların gökkuşağını yaşıyorum. Her daim aklım beni ta 2014 yılına götürüyor, Cappadocia Ultra – Trail yarışının ilkine. Serkan ve Sertan Girgin‘ den yarış haberi, mesafe seçimi, hazırlıkları ve yepyeni bir yarışın anlatılmaz heyecanı. Ekim ayının hafif yağmurlu bir günüydü ve bizler yaklaşık 100 kişi başlangıç çizgisinde yeni maceraya atılmak için sabırsızlanıyorduk. Macera dolu saatler ve 110 km’ nin genel klasman birinciliği. O unutulmaz andan sonra 4 sene geçti, her sene unutulmaz tecrübeler yaşandı ve 4 yarış raporu yazıldı. Çok farklı anlar yaşandı, bazen ağlamak bazen gülmek istediğim dakikalar oldu ancak değişmeyen tek şey vardı – sonbaharın Kapadokya gizemi, bu Kapadokya benim ve sadece bana ait: Akşamları kömür kokulu, mağara otellerin huzur ve sakinliği, ayakların altındaki rengarenk yapraklar ve kırmızı sonbahar elmaları, havada uçuşan örümcek ağları ve Kapadokya şarabı gibi sarhoş eden o unutulmaz özel Kapadokya havası, ballı yerfıstığı ve kış çayı, yemyeşil ama tatlı mandalinalar ve her bir mucize bekler gibi içimdeki çocuğu uyandıran masalsal benim Kapadokyam. Peki sizin Kapadokyanız nasıl acaba?
Perşembe günü akşam saatlerinde otobüsten inince yine, yeni, yineden müthiş bir heyecan içimi sardı. Vakit akıp geçti ve bu sene bu topraklarda 5. kez koşacağım. Yine her metresini bildiğim ve sevdiğim sokaklar ve o unutulmaz kömür kokulu Kapadokya. Yazarken bile kömürün kokusu burnumda. Duygusal bölüm böylece bitti, şimdi teknik bilgilerin zamanıdır.
YARIŞA HAZIRLIK
2 Ekim tarihinde yarışa katılmaya karar verip 4 Ekim’ de mesafeyi seçip antrenmanlara başlıyoruz. Antrenmanlara başlıyoruz derken aslında antrenmanları hiç kesmedik ve sene boyunca koskoca bir iş yapıldı, bu yarışa özel antrenman sürecinden bahsediyorum. Geçmişe dönersek UTMB sonrası ilk hafta hastalık dolayısıyla mecburen dinlenme, Kaçkar Ultra haftası parkur işaretleme ve toparlama derken mesafe 90 km.yi buldu. Sonraki hafta toparlanma ve hafif koşular ile 60 km. Eylül ayının son haftası hafif koşular (38 km) ve evde bisiklet. Aslında Ekim’ in ilk haftası da hafif koşular, bisikletle, esneme ve kısacık intervaller ile geçecekti ama yarışa gitme kararı alınca programımız tamamen değişti ve keyif antrenmanlarının yerine sağlam intervaller ve haftanın uzunu geldi. Öylece Ekim’ in ilk haftasını 56 km, ikinci haftasını ise 69 km ile kapattık. Kapadokya’ dan bir hafta önce Geyik Koşuları 14 km muhteşem silkelenme oldu. Yarış haftası ise bisiklet ve kısa toparlanma koşusu.
YARIŞ ÖNCESİ
Cuma günü boyunca inspiredbyrun standımda çalıştığım için geç saatlerde yarış kitimi alıp ve yemeği yiyip hemen dinlenmeye geçtim. Odamda acele etmeden kıyafetlerimi hazırlayıp yarış boyunca tüm kullanacak cihazlarımı şarja taktım (alın feneri, telefon, saat ve MP3 çalar). Saat 22:00 sularında yatıp 05:30′ da uyanıp hemen kahvaltıya geçtim.
YARIŞ
Bana sorarsanız benim için başarılı yarışın sırrı – plana göre doğru nabızla gitmek, planlı bir şekilde beslenmek ve kafamı rahat tutmak. Elbette yarışa göre gerekli antrenmanlar yapıldı şartıyla. Benim için yarışın en önemli kuralları:
Ne olursa olsun tüm dertlerimi unutup tamamen yarışa odaklanmak. Hiç fark etmiyor antrenman, eğlence ya da hedef yarışı ama başlangıç çizgisine tamamen yarışa odaklı çıkmam lazım. Yarış öncesi dönemi stressiz geçirmek şarttır.
Yarışın ilk saatleri çok ama çok önemli. Nabzı kontrol etmek ve kontrollu şekilde ilerlemek çok önemli. Yarış heyecanında adrenalin tavan yapıyor ve kendini kontrol etmek zordur. Yıllarca saatsiz koştum ve iç hislerime güvenerek temkinli bir şekilde başlayıp yarışın sonuna doğru hızlanıyordum. Şimdi ise yarışın ilk saatlerinde kesinlikle nabzımı kontrol ederek ilerliyorum. Daha yarışın başlangıcında parkurda beni bir sürü sporcu geçti hem 63 km hem de 119 km koşan sporcular, ben ise temkinli tempomu bozmuyordum. Elbette bazen birinin peşinde takılıp bu şekilde ilerlemek istiyordum ama ileride bedelini ağır ödeyeceğimi bildiğim için kendime uygum bir tempomla yoluma devam ediyordum. İstatistiğe baktığımda 2. kontrol noktasına genel klasmanda (63 km koşanlar arasında) 79. sırasında vardığımda finişe genel klasmanda 36. ulaştım demek ki izlediğim strateji doğrudur. Maaşını alıp ilk günlerde tüm paranızı harcadığınızı düşünün, ne olacak ya kalan günlerde parasız geçirirseniz ya da kredi çekersiniz. Vücuttaki enerjimiz de aynı, kaynaklarını akıllı bir şekilde kullanalım ki vücudumuza sonra borçlu çıkmayalım. Sonuna doğru parayı biraz biriktirelim ki finişte bol bol harcayalım. Uzun mesafelerde stabil bir tempoda gitmek benim için çok önemli, tabii ki sonuna doğru biraz kasabilirim halim kalıyorsa.
Beslenme ve su tüketimi. Yarışta beslenmeme ve su tüketimime çok özen gösteririm. Mesafe ve hava sıcaklığına göre önceden beslenme ve su tüketimi planı yapıp onu sürekli kafamda tutup uyguluyorum. Ne kadar yorgun olursam olayım ama bu plana harfiyle uyuyorum.
Cappadocia Medium Trail yarışına gelince başlangıç çizgisinde beklerken müziğim, yarış – beslenme stratejim ve kafam hazırdı. Tek bir hedefim vardı – elimden geleni yapıp sağlıklı bir şekilde yarışı bitirmek.
F: UFUK YARAMIŞ
Daha önce iki sefer bu mesafeyi koştum ama parkurda ufak tefek değişiklik olduğu için performan kıyaslanma pek mümkün olmayacaktı. Yarışı temkinli bir şekilde başlayıp bir baktım sporcular yanımdan basıp gidiyorlar ortada durup: “Arkadaşlar, ne aceleniz var :)” diyesim geldi ama elbette yapmadım, herkesin bildiği bir şey vardır mutlaka. 🙂
F: ANNA DARE
1. Kontrol noktasına (10.8 km) vardığımda sadece çöplerimi atıp yoluma devam ettim.
F: ONUR ÇAM
Yarış başlamadan önce iki matara doldurdum ondan dolayı suya ihtiyacım yoktu. İstasyondan uzaklaştığımda pembe çoraplı kadın beni geçti ve hızla uzaklaştı. Tempomu bozmadan devam ettim, bu da bir irade testi, takip etmek insanın doğasında vardır kesin ve gücünü kontrol etmek bir sanattır, ne derler: Kontrolsüz güç güç değildir. Bu arada hava tam benlikti, bulutlu ve hafif yağmurlu, ben ise kendimi kelebek kadar hafif hissettim. Uçhisar’ a gelmeden önce ta yaz ziyaretimizden kalan hatıra aklıma geldi, köşede bulunan koskoca bir kara dut ağacı, ne iştahla yemişim o dutları. Kara dut hayal ederken yarış gerçeklerine dönme zamanıydı. 2. kontrol noktasına (27.6 km) kadar hava gayet iyiydi, istasyona varınca hemen sularımı doldurdum ve biraz soda içip koşuma devam ettim.
F: ONUR ÇAM
Hava ısınmaya başlayınca ben ise sürünmeye başladım ve tüm doğa kurallarına karşı kelebek tırtıla dönüştü. Her atılan adım bana daha da zor geliyordu, antrenmanlarda ve Geyik Koşuları’ nda kendimi ne kadar iyi hissedersem sanırım ki UTMB ve Kaçkar Ultra sonrası hala tam anlamıyla toparlanmamış oldum. Kendimi aynada görmedim elbette ama sanırım suratım bibendumdan farklı değildi.
F: ONUR ÇAM
Fotoğraflara bakınca gayet iyi görünmeme rağmen o an hissettiklerim hiç de öyle değildi, kendimi dalgalı okyanusta sörf yapar gibi bir kötü bir iyi hissediyordum, bazen o kadar yürüyüşe geçmek istiyordum ki ama ne olursa olsun tempomu düşürmemeye çalışıyordum. Aslında bakarsan beslenme ve su tüketimi iyiydi, nabız da tam yerindeydi ama bacaklarım bir türlü gitmek istemiyordu. Hiçbir şeyi düşünmeyip tamamen müziğe odaklandım. Bir anda yanımdan kırmızı çantalı kadın geçip uçtu, arkasından bakıp kendime: “Eh, bugün gününde değilmişsin herhalde” dedim ama hızımı bozmadım, ne de olsa yolu daha yarılamadık.
F: GOSHOTS.NET
3. kontrol noktasına (35.3 km) gelmeden hem pembe çoraplı hem de kırmızı çantalı hanımefendileri geçip istasyona hızlandım. Kendimi gayet iyi hissetmeye başladım ama her güzel şey er geç bittiği için birazdan tekrar çukura düştüm (kendimi kötü hissettim) ama ne olursa olsun tempomu düşürmemeye çalışıyordum. Kırmızı çantalı kadın beni tekrar yakaladı, ona yol verdim, hızla uzaklaştı ben ise sürünme dalgasını yakalayıp sörfe devam ediyordum. Kızılçukur Vadisi’ ne gelmeden önce tüm mataralarımı doldurmama rağmen su bitti ama bir sonraki kontrol noktasına kadar daha 3 km vardı. Dilim damağıma yapıştı ve sussuzluğumu düşünmeyip hızlı bir şekilde yoluma devam ettim. 4. kontrol noktasına (48 km) vardığımda hemen sularımı doldurup şişenin kalan kısmını kafama ve enseme döktüm, biraz canlandım. Buradan sonra çok sevdiğim bölüm başlıyordu, Akdağ çıkışı. Bu arada belli mesafeden sonra 119 km koşan Alper beni yakaladı ve enseme yapıştı, onu da ara sıra yan gözle kesiyordum. Çıkıştan sona inişe geçerek 5. kontrol noktasına (52.9 km) ulaştım. Su ve kola aldıktan sonra artık yarışın son bolümüne geçtim. Bu yol her sene “neden daha kısa parkura katılmadığımı” sorgulatıyor. Bu sefer pek sorgulatmadı çünkü baştan beri temkinli gittiğim için baya enerjim kaldı ve 119 km koşacak kadar gücüm vardı. İşte ne yapalım uzun yol şoförüyüm ben. Şunu bunu düşünerek önümde kırmızı çantalı sporcuyu gördüm, aslında geçmek niyetim yoktu ama finişe kadar artık 5-6 km kaldığı için yarış bir an önce bitsin diye iyice hızlandım ama yine de gücümü kontrol ediyordum. Artık biliyordum çok ama çok az kaldı. 38 km koşan sporcular da görünmeye başladı, herkes finiş anını iple çekiyordu. Ve nihayet Ürgüp’ e giriş. Şehre girince iyice hızlandım ve yarışın bitimine sadece 1 km kalıyordu. Güçlü bir finiş yapıp 5. kez bu yarışın bitiş çizgisinden geçmiş oldum.
F: CAPPADOCIA ULTRA – TRAIL
Kendime her sene söz veriyorum bir sonraki sene en kısa mesafeyi koşacağım diye, iki kez en uzunu ve üç kere orta mesafeyi bitirdikten sonra onu da bir ara aradan çıkarmam gerekir sanırım. Seneye bakalım artık, gün doğmadan neler doğar. Her yarış bir tecrübedir ve bu sefer yeni bir ders aldım, parkurda ne olursa olsun sonuna kadar mücadele etme çabası. Bazen gününde olmayabilirsin ve yolda zihnin ne kadar seni yoruyorsa onu da yormaktansa ne yapıp edip onunla barışıp anlaşıp o günkü şartlarla en iyi şekilde yarışı bitirmek mümkündür. Her yarış bir dalgalı okyanus gibi, yarışta bir yükseliş bir düşüş yaşamak kaçınılmaz esas mesele her şey iyiyken hızlı koşmak değil her şey kötü giderken tüm iç gücümü toplayıp moralimi bozmamak ve tempoyu düşürmemektir (elbette farklı durumlar olabilir ama benimki ise sadece aşırı zihinsel ve kısmen fiziksel yorgunluktu, başka herhangi bir sıkıntım yoktu). Ben de bu işi başardığıma inanıyorum, yeter ki iste!
Her zamanki gibi Ürgüp’ te unutulmaz günler geçirdik. Tüm sevgili dostlarımızı görmek muhteşemdi. İki gün boyunca inspiredbyrun standımı ziyaret eden arkadaşlarıma çok teşekkür ederim. İyi ki varsınız.
Yarışın organizasyonu her zamanki gibi muhteşemdi. Başta Aydın Ayhan Güney ve Koray Bozunoğulları olmak üzere tüm sevgili ARGEUS Ekibi’ ne koskoca tebrikler ve teşekkürler. Tüm gönüllüler de muhteşemdi, ellerinize sağlık. Tüm sponsorlara, destekçilere, sağlık ekibine, yemek yapanlara ve tüm emeği geçenlere kocaman teşekkürler. Parkurda bizi çeken fotoğrafçı arkadaşlarımızın gözlerine, ellerine sağlık.
Bu sefer Fresco Cave Suites‘ te kaldık, yardım ve ilgi için tüm güleryüzlü personele çok teşekkürler.
Tüm yarışmacılara çok tebrikler!
PS: Parkurda beni gören ve benimle konuşan arkadaşlarım varsa yarış boyunca müzik dinlediğim için sizi duymamış olabilirim, affola!
TEŞEKKÜRLER
Fenerler için LEDLENSER Türkiye (bu yarışta ihtiyacım olmadı ama zorunlu malzeme olarak yanımdaydı). Alper, 119 km koşarken gece etabında feneri kullandı ve inanılmaz memnun.
•
Vitamin desteği için VOONKA (çok yoğun süreçte vücuda destek şarttır).
•
Anılarımı çekebildiğim için SONY / ActionCam Türkiye.
•
Sene boyunca yanımda olan COLUMBIA Türkiye Ailesi ve COLUMBIA MONTRAIL KOŞU GRUBU.
•
Yarış boyunca COLUMBIA MONTRAIL BAJADA™ III ayakkabı kullandım, Kapadokya parkuru için mükemmel bir seçim oldu benim içim. Ayakkabının rahatlığı ve zeminde tutunuşu muhteşem. Zorlu yarışlarda vazgeçilmezim oldu. UTMB 100 mil yarışında da aynı modeli kullandım.
Ve son olarak beni çok mutlu eden bir noktayı değmek isterim. Aylarca Columbia Montrail Koşu Grubu olarak ormanda koşular düzenliyoruz. Yarıştan sonra “sizin koşularınıza gelmem çok şey öğretti ve yarış boyunca bana çok yardımcı oldu” sözlerinizi duymak paha biçilemez ve benim için en büyük ödül. İyi ki varsınız dostlar, hep beraber birbirimize destek vererek yeni zirvelere doğru durmadan devam!
Arkamızda 106.2 km kaldı, önümüzde 200 km’ den fazla mesafe var. Hareket zamanı geldi ve saat 00:33′ te karanlığa ve bol sürprizli maceraya düşünmeden atlıyoruz! Uykusuzluğa rağmen inanılmaz bir enerji var içimde, motivasyonumuz da çok yüksek, yolda ikram edilen kahveyi görünce keyfimiz daha da yerine geliyor! Ne harika insanlar, kahve kadar sıcacık bir destek ve motivasyon veriyorlar. Birer mis kokulu espresso içtikten sonra kahveden daha da yoğun olan karanlığa karışıyoruz.
Önümüzde sürekli ışıkları ve yürüyen insanları görüyoruz. Kimi dinlenmiş haliyle yola çıktı, kimi de hiç uyumadan yola devam ediyor. Cogne’ den Donnas’ a kadar 45 km var, bir uzun çıkış ve upuzun bir iniş bizi bekliyor. 1531 m’ den 2827 m’ ye çıkıp sonradan ta 330 m’ ye ineceğiz. En hızlı geçtiğimiz bölüm, resmen uçtuk. Neredeyse bütün mesafeyi koşabildik, koşmadığımız tırmanışları çok hızlı bir şekilde çıkarak katettik. Gece hava iyice soğuyor, durup eldiven, kalın şapka ve kalın montlarımızı üzerimize giyiyoruz, kar soğuğu var o gece saatlerinde, yüzümü tamamen buff kapatıyor. Etrafımızdaki görüntü muhteşem. Alın fenerimi kapatıp yıldızlara bakıyorum, nefesim kesiliyor, nefes alırken bu muhteşem manzara içime sinsin ve ömür boyu kalsın istiyorum. Havada muhteşem sessizlik ve gizem var. Bir taraftan bir sürü koşucu geçiyor diğer taraftan burada yapayalnızım. Sadece ben ve yaşadığım an varoluyor bu gece saatlerinde. Bütün olanları derince içimde yaşayıp sadece ben ve Evren varız, başbaşayız. O kadar derin, duygusal ve aynı zamanda anlatılmaz o an hissettiklerim…Yarışın, yanımdaki insanların hiç bir şeyin önemi yok sanki. Birden mantık sesi beni gerçeğe döndürüyor, dağdayız ve donmamak için hareket etmem lazım. Düşüncelerime dalıyorum ve tek solukla Fenetre di Champorcher’ e (2827 m) ulaşıyoruz. Artık buradan sonra iniş olacak ve biraz sonra Rif. Dondena Dağ Evi’ ne (2151 m) dalıyoruz, soğuktan dağ evinin içine girince sımsıcak hava ile ve aynı zamanda o kadar da sıcak misafirperverlikle karşılanıyoruz. Sabahın köründe ve güneşin doğuş saatlerinde inanılmaz tatlı uyku üzerime basıyor, sandalyeye oturup birkaç dakikada gözlerimi kapatıp dinlendirmeye çalışıyorum, daha upuzun yolumuz var ve ne kadar buradan çıkmak istemesem de, bir şeyler yiyip, birer kahve içip, çantamıza birer muz takıp yolumuza devam ediyoruz. Gün hafiften doğmaya başlarken gökyüzü turuncu, sarı ve bordo renkleriyle boyanıyor, dağlar ve kocaman ağaçlar bu rengarenk resimde yapıştırılmış figürler gibi duruyor.
Koşarak baya yol aldıktan sonra taşlı ve kök dolu patikaya giriyoruz (demek ki kasabaya inmek üzereyiz). Birazdan çan müziği kulağıma gelmeye başlıyor ve kendimizi Chardonney’ de (133.2 km, 1450 m) buluyoruz. Sıcacık çorba içtikten sonra TdG posterini imzalıyoruz ve istasyondan ayrılarak yeni güne merhaba diyoruz!
Doğan güneşle birlikte biz de yeni güne yeniden doğuyoruz.
Sabahın en sessiz saatlerinde bu olağanüstü parkurda ilerlemek bambaşka unutulmaz keyif veriyor. Nerede olduğunuzu ve kim olduğunuzu unutuyorsunuz, sadece siz ve doğa varsınız. TdG bize Aosta Vadisi’ nin en güzel yerlerini göstermeye devam ediyor, ama her gördüğümüz manzara, sergideki tablolar gibi, birbirinden daha güzel.
Masal kitabından canlanıp çıkmış gibi kasabalardan geçiyoruz. Devasa dağların ve müthiş doğanın sessizliği, onlarca nesil görmüş kasabaların ve yüzlerce sır taşıyan sokakların gizemi, kimler gelmiş geçmiş buralardan. Pontboset’ e (142.2 km, 791 m) ulaştıktan sonra ana istasyona kadar 9 km kalıyor. Bizi götüren patikalar sürekli çıkıp iniyor, sabahın erken saatlerinde zaman kavramı benim için komple kaybolmuş oluyor. Bir an kendi kendime hangi mevsimdeyiz ve hangi aydayız diye sormaya başlıyorum. Mantıklı düşünmeye çalışınca: “Yarış 11-18 Eylül arasında düzenlendiği için demek ki sonbahardayız”. Unutmuş olsam da doğa gözümün önünde harika bir sonbaharın resmini çiziyor.
Bir ara Alperle ayrılıyoruz ve yokuş aşağı hızlıca inerken ormanın dibinde durduruluyorum, 2 “komiser” malzemelerimi kontrol edecek. Nazikçe yere bir bez serdikten sonra kramponlarım, fenerim, su geçirmez montum tek tek kontrol ediliyor, tebrik ve başarı dileklerini aldıktan sonra serbest bırakılıyorum ve biraz sonra kasabaya iniyorum. Saatler öğleye yaklaşıyor güneş ise yazın ortasındaki gibi yakıyor, bir an olsa da sonbaharda olduğumuzu şüphe etmeye başlıyorum. Günlerce 1000 m üzerinde irtifada bulununca 330 metrelere inmek biraz garip hissettiriyor, uzaydan inmiş gibiyim. Bütün sokakları dolaşıp nihayet Donnas’ a (151.3 km, 330 m) varınca planımız bir saat uyumak ama öğle saati olunca bütün geceyi ayakta geçirmemize rağmen hiç uykumuz yok. Yemeği alıp Alper’ i bekliyorum, o da birkaç dakika sonra istasyona varınca hemen hareket etmeye karar veriyoruz.
Donnas – Gressoney St Jean (54 km 6086 D+)
Çok fazla vakit kaybetmeden saat 12:00′ a doğru istasyondan çıkıyoruz ve buradan itibaren dizlerimde inanılmaz ağrı hissediyorum. Son etabı ve özellikle son inişi çok hızlı geçtiğim için şimdi onun hesabını ödemiş oluyorum. Aksi gibi Donnas’ tan çıktıktan sonraki rota bizi bütün etraftaki kasabaları dolaştırıyor, sürekli çıkıp tekrar iniyoruz sonra da tekrar yükseliyoruz, kaç kasaba dolaştığımızı artık hatırlamıyorum, güneş baya etkili ve artık bu olanlar bana gerçek gelmemeye başlıyor. Aynı çıkışlar ve inişler, aynı taşlı yollar ve meydanlar, bütün resimler birbirinin üzerine geçip karmakarışık bir tablo oluştu. Kendi kendime sorgulamaya başlıyorum: “Bu gerçekten yarış mı? Bütün kasabalarda neden dolaşıyoruz? Acaba en önde giden kişiler de aynı rotadan mı geçti yoksa sadece biz mi burada dolaşıyoruz?” Beynim sıcaktan dolayı erimeye başladı ve artık sağlıklı düşünemiyorum. Uyanık olup bir rüya yaşıyor gibiyim. O ana ait aklımda kalan tek resim: Bol bol üzüm bağları ve olgunlaşmış elmalar, bazıları dağlarda kalmış bazıları da toplanmış ve sepetlerde kaderini bekliyor, kokusu hala burnumda. Geçtiğimiz kasabaların karşılama ve destekleri müthiş, çan seslerinin müziği hala kulağıma geliyor gibi. Meyve ikramları ve kola ilaç gibi geliyor. Bir patika girişinde tabela görüyoruz: “Bir kaç metre ileride soğuk çeşme var.” Bir kilisenin yanında çeşmeyi bulup kafamı sokuyorum, mataralarıma buz gibi su dolduruyorum ve az olsa da kendime geliyorum ama yine de vücudumda bir damla enerji kalmamış gibi hissediyorum. Bütün geceyi ayakta geçirerek ana istasyonda en az yarım saat uyumamakla çok büyük bir hata ettiğimizi anlıyorum. Gece boyunca zaten bu hatanın bedelini ödemiş olacağız! Şimdi tek hedefimiz Sassa’ ya ulaşmak. Sürekli çıkıyoruz ve her virajdan sonra Sassa’ ya ulaşacağımızı umut ediyorum, her gördüğüm ev istasyon olsun diye dua ediyorum ama nafile. Artık bu yerin gerçek olup olmadığından şüphelenmeye başlıyorum ve oraya bir gün ulaşacağımız dair umudumu kaybediyorum. Ormanın içinde ilerliyoruz ve ağaçların altındaki gölgeli yemyeşil pamuk gibi yumuşacık çimler bana inanılmaz çekici gelmeye başlıyor. Birkaç kişi zaten gölgede serinliyor. Yarışın en sıcak anlarını buralarda yaşıyoruz. Alper: “Biraz dinlenelim burada, istasyona daha çok var!” Ben: “Hayır, Sassa’ ya varmak üzereyiz” diye inat ediyorum, halbuki bacaklarım artık hareket edemiyor, gözlerim kapanıyor. Nihayet ben de pes ediyorum ve bir kilisenin önünde uzanıyoruz. Yanımızdan sürekli birileri geçiyor, yerli bir çift bizim fotoğraflarımızı çekiyor, İtalyanca anlaşmaya çalışıyoruz, numaramızı ezberleyip sonradan bize fotoğrafları göndereceğini anlıyoruz. Anlaşılan burada dinlenmek imkansız, yineden yola konuluyoruz ve birkaç dakika sonra nihayet Sassa’ ya (164.9 km, 1305 m) ulaşıyoruz. Burada enerji depolarımızı doldurduktan sonra bir sonraki dağ evine kadar gitmeye karar veriyoruz, 4.4 km’ de yaklaşık 1000 metre irtifa kazanacağız. En güçsüz hissettiğim anlarımdan biri, hızlı gitmek istiyorum, gidemiyorum, önüme bir adım atıp öteye ilerleyemiyorum sanki. Yardımıma serin hava yetişti, hava soğuyunca ben de biraz daha iyi hissetmeye başlıyorum. Ne kadar yorgun olsam da etrafımdaki manzarayla büyüleniyorum.
Fotoğraf: Tor des GeantsFotoğraf: Tor Des GeantsFotoğraf: Tor des Geants
Gün batarken Rif. Coda Dağ Evi’ ne (169.3 km, 2224 m) ulaşıyoruz ve öylece TdG’ nin tam yarısını bitirmiş oluyoruz! Harika yemeği yiyip bir saat uyumaya karar veriyoruz. Küçücük odada 2 tane ranzalı yatak var, bizle beraber 4 kişiyiz. Yastığa kafamı koymam ve: “Madam bir saat geçti” denmesi bir oldu, yarışın başlangıcından beri ilk kez gerçek anlamıyla uyuyabildim ve kısa olsa da beynim dinlenmiş oldu. Yemek yiyip: “Courmayeur’ de görüşürüz!” güzel dileklerini alıp TdG’ nin ikinci yarısına atlıyoruz ve saat 22:37′ de hareket ediyoruz. Bizler için en uykulu bölüm bu olacak. Kaslarımda hiç ağrı yokken dizlerimdeki ağrılardan dolayı çok yavaş iniyoruz. Zaman durup hiç ilerlemiyor, aynı yerde yürüyüp dönüyoruz sanki. Kapkara orman, patikalar, devasa dağlar, bir ara bir gölün ya da barajın kenarından geçiyoruz, suya kocaman ay düştü ve görüntü muhteşem, dümdüz parlak bir ayna gibi, rüya mı gerçek mi bilemiyorum. Her ahırı ve her evi görünce “Acaba istasyon mu?” diye düşünüyorum ama yol bizi yine kapkara gökyüzüne ve yıldızlara doğru götürüyor. Bir ara Alper ahırda uyumaya niyetleniyor, istasyona çok az mesafe olduğunu söyleyerek kendisini kandırıyorum. Harita ve navigasyon bende olduğu için istemezse bana inanmak zorunda kalıyor. Dağ evine ne zaman ulaşacağımıza dair benim de en ufak bir fikrim yok. Zifiri karanlıkta arkamızda, önümüzde, sağımızda, solumuzda tepelerde her yerde ışıklar var, dağlar sporcularla doldu. Birazdan Rif. Balma Dağ Evi (2040 m) de göründü. Alper burada uyumak istediğini söylüyor ben de uyuyorum. Önce bir saat istedik ama bir saat o kadar çabuk geçti ki 30 dakika daha uyumaya karar veriyoruz. Kalktıktan sonra kafam davul gibi, burnum hiç nefes alamıyor ayrıca dilim de şişti, yemek yemekte biraz zorluk çekiyorum. Kendimi aynada gördüğümde ağlasam mı gülsem mi tam bilemedim, gözüm yüzüm şişti, o yandaki gölden çıkmış kurbağa gibiydim, acaba dağ gölünde kurbağalar bulunuyor mu o elbette başka bir soru. Bu kafamdaki abuk sabuk düşünceleri bir kenara bırakıp daha gündemdeki sorulara dönüyorum: “Kalan mesafeyi bu halimle nasıl katedeceğim?” Neyse bir şeyler yedikten sonra ve her zamanki gibi kahve içtikten sonra (bizler için artık her yerde bir şeyleri yiyip kahve içmek vazgeçilmez bir ritüel oldu) devam ediyoruz. Taşların üzerine geçip tırmanıp iniyoruz, belli zamandan sonra gün ağarmaya başlıyor. Ara sıra acayip uykumuz geliyor ve taş üzerinde 2 dakika oturup gözlerimizi kapatıyoruz. Nihayet güneş doğuyor ve inanılmaz manzaraya şahit oluyoruz, yanımızda bir koşucu var, etrafımızdaki dağlarla ilgili bize bilgi veriyor. Üçümüz bu benzersiz manzarayı sessizce paylaşıyoruz.
İnerken çok uykum geliyor, bir an uyuya kalıp aşağıya doğru taş gibi yuvarlanacağımdan korkuyorum, küçücük bir istasyona varıp daracık kulübede 30 dakika uyumaya karar veriyoruz. Boşuna bu bölüme “en uykulu bir bölüm” dememişim. Olduğu gibi ayakkabıyla yatağa uzanıp hemen uykuya dalıyorum, benden daha mutlusu yok bu an, ondan eminim, eh belki Alperdir. Soğuk ve gürültü hiç rahatsız etmiyor. Kalktığımızda zombi gibiyiz. Dışarıda kocaman bir köpek, koşuculardan kalan yemekleri yiyor. Ateşte sucuğu kızartıp yedikten sonra yola koyuluyoruz, hava buz gibi. Dağın sırtını aşınca hava ısınmaya başlıyor, durup kıyafetin bir kısmını sırt çantama koyuyorum, zorlu ve taşlı bir çıkıştan sonra inişe geçiyoruz. Taşların üzerinde sekerek bir koşucu telefonla sohbet ediyor. Bulutlar yavaş yavaş toplanmaya başlıyor, demek ki yağmura hazırlıklı olmamız gerekir. Col della Vecchia’ yı (2184 m) geçtiğimizde yağmur kokusunu almaya başlıyoruz. Buradan Niel’ e doğru inmeye başlıyoruz, iniş bir türlü bitmiyor. Yolda antrenmana çıkmış bir koşucuyu görüp: “Niel’ e ne kadar kaldığını” sorup yaklaşık 30 dakika kaldığını öğreniyorum. Uzaktan kasaba görünüyor ama yol bizi bir yaklaştırıp bir uzaklaştırıyor. Niel’ e asla ulaşmayacağız diye söylenmeye başlıyorum. Sanki çok yakında çan sesleri duyuyoruz, demek ki kasaba el uzaklığında, çok sevinip bir sonraki an hayal kırıklığı yaşıyoruz, ineklerin çanlarıymış onlar. Birden de şiddetli yağmur bastırıyor, yolumuzda birkaç kişi görüyoruz: “Hadi, Niel’ e geldiniz” müjdesini alıyoruz. Tam da o zaman Niel’ e (192.9 km, 1573 m) ulaşıyoruz. Başka bir şey görsem o kadar sevinmezdim. Şirin kafede istasyon var. Muhteşem etli makarnayı yedikten ve üzerimize bütün su geçirmezleri giydikten sonra bardaktan boşanırcasına yağan yağmura kendimizi atıyoruz. Bazı koşucular bize şaşkınlıkla bakıyor, yağmurun dinmesini bekliyorlar. Col Lasoney’ ye (2364 m) çıktığımızda yağmur komple durdu ama hava inanılmaz soğuk. Ana istasyona gelmeden önce harika küçük bir istasyon var, oradaki gönüllüler müzik ile bizi karşılıyor, oradan enerji ve motivasyon dolu ayrılarak yolda dağ keçilerinin dansını izliyoruz. Upuzun ve sonu görünmeyen taşlı ve bol köklü yol bizi Gressoney’ e (205.9 km, 1329 m) getiriyor, ana istasyona ulaşana kadar biraz asfaltta yürüyoruz ve benim için dönüm noktası başlıyor. Bütün söylediklerim ve kendi sesim bana uzaktan gelen eko olarak gelmeye başlıyor, kendimi uzakta gibi görüyorum. İstasyona girer girmez çantamı kapıp terapistlerden randevu alıyorum, yaklaşık 1.5 saat beklemem gerekiyor. Alper’ in su getirmesini istiyorum, istediğim ısıda su alamayınca çok kızdım ve Alperle yola devam etmeyeceğimi belirtiyorum (uyanınca kararımı değiştirdim elbette). “recovery” içeceği yutarken yarısı üzerime döküldükten sonra kaz tüyü montumu giyip bir saatlik uykuya dalıyorum. Daha bir saat geçmeden uyanıyorum ve hazırlanmaya başlıyorum. Yemeğimi yiyip çantamı karıştırıyorum, her şey karmakarışık. Sağnak yağmurun altında kaldığımız için baya ıslanmışız, eşyalarımı değiştirip sırt çantamı yeniden paketliyorum. Vakit su gibi akıyor, dışarıda da yağmur bir dakika bile durmuyor. Terapistlere gitmeden önce bacaklarımdan çamuru temizliyorum. Dizlerime bakıldı ve ciddi bir şey olmadığı sadece aşırı zorlamadan dolayı ağrı olduğu tespit ediliyor, dizlerime muhteşem bir şekilde kinezyo bandı uygulandı ve ondan sonra daha çok rahat ediyorum. Uygulayan profesördü anladığım kadarıyla, sonraki istasyonlarda terapistler, bu uygulamaları hayranlıkla inceledi. Fotoğraf çekmediğim için çok pişmanım ama o anda galiba en son aklıma gelen fotoğraflamaktı. Terapistlerden sonra kendimi güzellik salonundan çıkmış gibi hissederken Alper de beni arıyordu. Onu uyandırmak istemediğim için terapistlere gittiğimi bilmiyor ve etrafta beni arıyordu. Birbirimize kavuştuk. Bu istasyonda tekrar malzeme kontrolü yapıldı, birer espresso içtikten sonra gece 00:00′ a doğru kasabanın ıslak sokaklarına yeniden kavuşuyoruz.
Gressoney St Jean – Valtournenche (33 km 3187 D+)
Hava baya yağmurlu, kasabada biraz dolaştıktan sonra tırmanışa geçiyoruz, toprak iyice yumuşayıp çıkışımızı biraz zorlaştırıyor. Yolda güzel bir at görüyoruz ayrıca yol kenarında bir ev var, ışıklarımız oraya vurunca iki çift göz görüyoruz, kedidir. Rif. Alpenzu Dağ Evi’ ne (1788 m) gayet çabuk ulaşıyoruz , batonlarımızı dışarıya bırakıp sıcacık bir ortama girip yemek yiyoruz. Bu yarışta yemek bulduğunda kaçırmayacaksın çünkü bir sonraki mamaya ne uzaman ulaşacağın hiç belli değil, birkaç kilometrelik yol saatlerce sürebilir. Hayatım boyunca o kadar yemek yediğimi hatırlamıyorum. Col Pinter’ e (2776 m) fırtına eşliğinde ulaşıyoruz, yağmur, şiddetli rüzgar, ne ararsan hepsi var, önümüzü göremiyoruz. Sırtı aştıktan sonra hava biraz diniyor ama yine de yağmur yağıyor. Uzun bir inişten sonra küçük bir istasyona varıyoruz, orada biraz dinlenmeye karar veriyoruz. Biraz kendimize gelince inişe geçiyoruz, hava aydınlanınca yağmur artıyor. Sabahın erken saatlerinde her zamanki gibi inanılmaz uyku basıyor. Ağacın altına birkaç dakika oturacaktık ama mümkün değil, çok yağmur var. Nihayet kasabaya iniyoruz, yolda bir leğenin içinde üzüm var. Kim bıraktı bilmiyorum ama o erken saatlerde harika geliyor. O kadar uykum var ki yürürken gözlerimi kapatıp ayakta uyuyorum, Alper gülerek dürtüyor. Nihayet Champoluc’ a (221.8 km) ulaşıyoruz. Burada uyku için yer olup olmadığından emin olmadığım için yerlerde uyumaya razıyım ama gerek kalmıyor. O zaman hayal etmeyecek kadar şahane bir odaya yönlendiriliyoruz. Hani çocuk yuvasında öğle uykusu için odalar vardır. Aklıma çocukluğum geldi, öğlen yatırıldığımda hiç uyumak istemeyip hep yaramazlık yapardım. Şimdi böyle bir uyku için vermeyeceğim bir şey yoktu. Olduğu gibi yatağın üzerine yıkılıp bir saat uykunun ne kadar tatlı geldiğini anlatmak mümkün değil. Sonra hemen kalkıp çamurlu ayakkabımızı giyip yağmurlu güne başlıyoruz.
Her geçtiğimiz kasabanın aynı özelliği var, bol bol çiçek.
Biz yağmuru yerken dağların zirvelerine kar yağdı, görüntüsü muhteşem. Geçen sporcularla gördüğüm zirvenin ismi hakkında konuşuyoruz.
Tırmanışın sonunda çanların sesleriyle Rif. Grand Tourmalin Dağ Evi’ ne (2535 m) ulaşıyoruz.
Fotoğraf: Tor des Geants
Gönüllülerin getirdiği harika minestrone çorbası ve makarna, üzerine meyveli salata inanılmaz iyi geldi, kaç bardak yediğimi hatırlamıyorum. Pencereden bakarken yükseklere doğru yürüyen insanlar görünüyor, küçücük karıncalar gibi tırmanıyorlar, ta oralara çıkacağız. Ama dağ evinden çıkmadan önce inanılmaz lezzetli dağ meyveleri ikram ediyor tecrübeli dağcı, aynı zamanda neredeyse bütün zirvelere yeniden kar yağdığını ve Col Malatra’ da bizi karlı bir geçişin beklediği bilgisini aldık. Tırmanışımız sonunda Col di Nana’ ya (2770 m) ulaşıyoruz.
Fotoğtaf: Tor des Geants. Biz geçerken hava o kadar güzel değildi ama 🙂
Buradan itibaren ana istasyona çok az kalıyor ama yine de baya vaktimiz alıyor. Yolda inanılmaz lezzetli frambuazı bulup baya vakit harcıyoruz. Valtournenche’ e (239 km, 1526 m) vardığımızda hemen çantamızı alıp terapistlerden randevu alıyoruz. Sıramızı beklerken yemeğimizi yiyoruz. Gönüllüler her zamanki gibi inanılmaz yardımsever ama bu istasyona ulaşanlar ne de olsa 239 km katetti ve baya yorgun, ondan dolayı daha da özenle yaklaşıyorlar. Kimi koşucu hareket edemiyor, onlara masaya kadar yemekleri getiriyorlar. Yemekten sonra bütün eşyalarımızı ayıklıyoruz, son iki gün yağmurun altında geçtiği için her şey o kadar ıslandı ki neredeyse kuru kıyafetimiz artık yok. Üzerimde termal içlik, polar, su geçirmez mont, su geçirmez pantolon, onlar üzerinde etek ve calf çorapları ile ilerliyordum, finişe kadar da bu şekilde devam edeceğim. Nasıl olsa üzerimde hepsi kuruyor, belli bir andan sonra “kirlinin” anlamı kayboluyor, yeter ki kuru olsun. Ayaklar sürekli ıslak olduğu için ayakkabı ne kadar rahat olsa da su topladı. Bu istasyonda Speedcross Pro’ yu Speedcross CS ile değiştirdim, birkaç sene kullandığım ve dağlarda çok rahat ettiğim bir ayakkabı. Ayaklarım tertemiz ve kupkuru ayakkabının içine girince yaşadığım duyguları anlatmak mümkün değil. Hepimiz sürekli daha fazlasını elde etmenin peşindeyiz ama mutluluk aslında küçük detaylarda saklı. Yolculuk için malzememiz hazır ve nihayet sıramız da yaklaşıyor. Dizimdeki sofistikeyle uygulanmış kinezyo bantlarım çok dikkat çekiyor, uygulama üzerinde konuşuyor, terapist parmaklarımı bantlarken birkaç dakika uyuyabiliyorum. TdG’ nin ikinci ve önemli kurallarından biri, fırsat bulunca uyuyacaksın. Sonra bir saat uyuyup istasyondan çıkmaya hazırlanıyoruz. Ne alacağım diye düşünürken bir gönüllü yardımıma koşuyor, lapa için sıcak su ve iki kahve getiriyor. Ne kadar teşekkür etsem azdır, o kadar yardımseverler ki. Saat 19:00 gibi istasyondan ayrılıyoruz, yaşlı bir amca bizi patikaya kadar götürüyor, çok duygulanıyorum ve gözlerim doluyor.
Valtournenche – Ollomont (48 km 4904 D+)
Alper’ le sohbete dalıyoruz ve kaybolmayı beceriyoruz, birkaç yüz metre yanlış gidip doğru yola dönüyoruz. Yol kasabadan patikaya dalıyor ve tırmanışa geçiyoruz. Bu gece çok zor geçecek, Serkan ve Sertan’ dan biliyoruz ki en zor bölümlerden biri ve çoğu zaman 2000 m üzerinde geçiyor. Haritada kısacık görünen mesafe bütün gecemizi alacak neredeyse. Bir ara önümüze bir sürü inek çıkıyor, yarış işaretlerini parçalayıp üzerinde yürümüşler, ahırda çalışanlar bize doğru yol gösteriyor. Rif. Barmasse Dağ Evi’ ne (2175 m) ulaştığımızda gece dağları simsiyah yorganla örtmüş bile, ara sıra bulutları bölerek yıldızlar bize gülümsemeye çalışıyor. Biraz et suyunu harika köy ekmeğiyle yedikten sonra yolumuza devam ediyoruz. Yükseklere tırmanırken hava iyice bozuyor, yağmur, sulu kar ve acayip rüzgarla Fenetre du Tsan (2738 m) bizi karşılıyor, pek de sıcak karşılama değilmiş, hava dehşet soğuyor. Bir an önce aşağıya inelim istiyorum ama ne mümkün, iniş çok sert. Yakında bir dağ evi olduğunu biliyorum ama ona bir türlü ulaşamıyoruz. Önümdeki her ışığı görünce seviniyorum sonra tekrar umutsuzluğa kapılıyorum. Nihayet oradayız. Neredeyse bütün dağ evlerinin böyle bir özelliği var, konum ve yapıdan dolayı kapıya gelene kadar onları göremiyorsun uzaklarda (gecenin karanlığından bahsediyordum), sonra birden karşına çıkıveriyor ve çok seviniyorsun. Rif. Magia Dağ Evi’ ne (2007 m) ulaştığımızda bir şey içip bir saat uyumaya karar veriyoruz. Çantamda kuru kıyafetten sadece tek bir polar kalıyor, onu giyip hemen kafamla beraber yorganın altına dalıyorum. Yemek yediğimiz yerde toplam 4 yatak var, giden gelenlere ve gürültüye rağmen uyuyup birer espresso içip geceye çıkıyoruz. Tırmanınca gözlerimize inanamıyoruz. Çevremizi devasa zirveler sarıyor, uçlarında ise pamuk şapkalar var, kar yeni yağmış ve beyazlığı büyülüyor, kapkara gökyüzü ile beraber olağanüstü bir görüntüye dönüşüyor, hareketsiz kaldım. Yarış boyunca gördüğüm en mükemmel görüntülerden biri, hem büyüleyici hem de korkutucu. Zirvelerin üzerinde kocaman bulutlar uçuşuyor, manzarası ne kadar müthiş olsa da orada şimdi kopan fırtınaları düşünmek bile istemiyordum. Hem çekici hem de ürkütücü. Özellikle buradayken dağların devasalığı en iyi şekilde anlaşılıyor, bizler ise dağlar ve doğa karşısında ne kadar küçücük ve savunmasız olduğumuzu her hücremizle hissedip çok net anlıyoruz. Nereye baksak her tarafımızda ilerleyen ışıkları görüyoruz, demek ki bu dağları komple turlayacağız. Rif. Cuney Dağ Evi’ ne (2656 m) ulaştığımızda sıcak çay içiyoruz. Bu sabahın erken saatleri çok zor geliyor, uyumamak için bütün yöntemleri deniyoruz. Sabahın ilk ışıklarıyla tırmanacağımız son tepe uzaklardan görünüyor.
Fotoğraf: Tor des GeantsFotoğraf: Tor des GeantsFotoğraf: Tor des Geants
Biv. Clermont’ a (2705 m) ulaştığımızda güneş doğuyor, daracık ve kalabalık eve girdiğimizde ısınmaya çalışıyoruz. İçinde yer yok, evin arkasında bir çadır var, orada 15 dakika dinlenmeye karar veriyoruz. Olduğumuz halde yorganın altına girince hemen uykuya dalıyorum, soğuktan uyandığımda saatlerce uyumuş gibi hissediyorum. Korkumla saatime bakıyorum meğer sadece 10 dakika geçti. Ben ise korkunç soğuktan uyandım, çadır içine sıcak hava üfleniyordu ama belli aralıkla kapanıyor anladığım kadarıyla işte o kapalı dönem bize denk geliyor. Tekrar eve girip dağcıların ikram ettiği et suyu üzerinde parmesan içtikten sonra kısa bir tırmanışa geçiyoruz, Col Vessonaz’ a (2788 m) ulaşıp sonrasında upuzun bir inişe geçiyoruz.
İniş güzel başlıyor ama ormana girişimizde kafamdaki film kopuyor, beynimin tasarruf moduna geçtiğini düşünüyorum. Bir sonraki istasyonumuz Oyace ve oraya kadar aslında fazla mesafe yok. Tabelada 2.5 saat süreceğini görüyorum (dağlarda sürekli tabelaları görüyoruz, hangi kasabanın yürüyerek kaç kilometre olduğunu gösteriyor). Ben: “Bu kadar sürmesi imkansız.” diyorum. Kendimi birden ciddi ciddi Kaçkar Dağları’ nda zannediyorum. Yolda bir koşucu görüyorum ve Oyace’ ye kadar ne kadar kaldığını sorduğumda adam 2.5 saat deyince bana karşı bir oyun oynadığına emin oluyorum, Alper de bu oyunun bir parçasıdır, ondan dolayı oyunun farkına vardığımı belli etmemem lazım. Benim için tek bir gerçek var :”Aslında yarış yok ve olanlardan hiç biri gerçek değil hepsi bir oyundur.” Saatime bakınca mesafe değişmiyor, ben kendi kendime: “Deniz (Ada) de oyunun içinde, bana bilerek mesafe ve irtifayı göstermeyen bir saat verdi!” (şimdiden söyleyeyim Suunto Ambit 3 Peak mükemmel çalıştı, sorun kafamdaydı). Önümde İtalyanca yazan bir tabela görüyorum. “Durun, ben Türkiye’ deyim, neden İtalyanca yazar ki?” Bu da oyunun bir parçasıdır kesin. “Ben yarışta değilim, bu bambaşka bir parkur, bitmeyen bir oyundur, herkes bitirdi ben ise burada sonsuza kadar dolaşacağım.” Yere oturuyorum ve buradan hareket etmeyeceğimi söylüyorum, “Gelsin helikopter alsın beni”. Bu aralarda sis düşüyor ve yağmur başlıyor, tıpkı Kaçkar havası. Sonra kalkıyorum ve önümde bir sürü inek görüyorum, yanlarından geçip dönüyorum. “Bu inekler çok iri, Türkiye’ de böyle kocaman hayvanları görmedim.” Bir inek yarış işaretini çiğniyor, ağzından çubuk çıkıyor, o bana ben de ona bakarak duruyoruz. Sonra önümde iş makinesini görüyorum (traktör galiba). “Makineye binip öyle ineceğim” diyorum Alper’ e. Bu aralarda Alper bir şeylerin yanlış gittiğini anlıyor, ben onu anlayıp Alper’ i kandırmaya çalışıyorum. “Bütün yaptıklarım ve söylediklerim şaka” diyorum, nasıl da kurnazmışım. Bir ara beni kameraya çekiyor (SONY AS200VR), günler sonra o kaydı izleyince tam bir deli psikopatın yürüyüşü ve gülüşü vardı görüntüde. Ormanın dibine girince birkaç tanıdık koşucu görüyorum, daha önce parkurda beraber koştuğumuz kişiler. Onlar da bana hayalet ve gerçek olmayan insanlar gibi geliyor. Köklü patikadan iniyoruz çılgın dağ nehir müziğinin eşliğinde, kafamdan geçenler: “Ben herhalde uyuyorum, uyanmadan bu saçmalık asla bitmez. Uyuyorsam da kendimi neden o kadar bitkin ve yorgun hissediyorum? Dinlenmek ve uyumak için kendimi bu saçma sapan çemberden çıkarmam lazım kesin yoksa yorgunluktan öleceğim. Çemberden çıkmak için ya hızlanıp düşmem ya da nehrin soğuk sularına atlayıp kendime gelmem yani iyice silkelenmem lazım ancak bu şekilde kabustan ve yorgunluktan kurtulabilirim.” Patikalarda hızlanmaya çalışınca ayaklarım taşlara ve köklere takılıyor. Her dönüşten sonra nihayet kasabaya ineceğimizi beklerken ormanın daha da dibine giriyoruz. Artık umudumu kaybedip işaret olmayan yerlere girmeye çalışıyorum ormandan bir an önce kurtulmak için, Alper de beni tekrar rotaya geri çeviriyor. Bu orman benim kabusum oluyor. Alper beni çıkışlarda itiyor, dirseğimden tutup bir rotada götürüyor, saatime bakıyorum ve nihayet kilometrenin değiştiğini görüyorum. Hangi anda olduğunu anlayamadım ama birden kendimi kasabada buluyorum, Alper de beni hala kolumdan tutuyor başka yere kaçmayayım diye. Kopuk filmden dolayı bu kısa yolda saatler kaybediyoruz. Oyace’ ye (274.4 km, 1463 m) girdiğimde sırt çantamı çıkarmadan kendimi yatağa atıyorum. Uyku hayaliyle girdiğim yerde öğreniyorum ki buradan en geç 12:00’da çıkmamız gerekir (normalde 13:30 olması gerekiyor ama herkes bir sonraki ana istasyona zamanında ulaşsın diye saati geri çekmişler). Varış saatimiz 11:oo gibi, demek ki buradan dinlenmeden çıkmamız lazım. Bunların hepsini Alper bana anlatırken hala neredeyiz, ne için buradayız ve niye hemen çıkmamız gerektiğini anlamıyorum. Yorganın altında yatarken kendi kendime: “Herkes niye İtalyanca konuşuyor acaba?” Herhalde kalkmam lazım ama kıpırdamam için bile bir damla enerji bulamazken nasıl kalkılır ki?” Son gücümü toparlayıp kafamı kaldırmayı beceriyorum ve TdG posterini görüyorum, kafamı sağa çevirdiğimde “Courmayeur’ e kadar sadece 60 km kaldı” yazısını görüyorum. Kafama bir buz kovası boşanıyor sanki: “Bu bir oyun değil, bu bir gerçek ve ben gerçekten bir yarıştayım. Acele etmezsem her şeyi mahvedeceğim, hem de 274 km koştuktan sonra.” Bulmacanın parçaları yavaş yavaş kafamda birleşmeye başlıyor ve dehşete kapılıyorum. “Nasıl yani o kadar bu yarışa hazırlandım, o kadar hayal ettim, buraya gelmek için inanılmaz çaba gösterip o kadar para harcadım, o kadar kişi beni takip ediyor bu kadar çabuk pes mi edeceğim şimdi, her şey yarısı bomboş istasyonda mı bitecek bu yağmurlu bulutlu sıradan gri bir günde?” Ben hepsini düşününce Alper geliyor, istasyon kapanmak üzere ve yiyeceklerinden fazla bir şey kalmıyor. Bir izotonik ve meyve bulup bana getiriyor. Bana baktığında: “Bu yarışı burada bitirebiliriz, hiç iyi görünmüyorsun doktora görünelim istersen tansiyonunu ölçtürelim” diyor “Yarışı boşver senin sağlığın en önemlisi.” Ben ağlayarak: “Nasıl yani, buraya kadar mı, hayır ASLA bu yarışı burada bırakmam ve pes etmem!” Üzerime bir buzlu kova daha dökülüyor sanki. Hem ağlıyor aynı zamanda da kendime çok acıyordum: “Hayır, olamaz, bu bir gerçek olamaz, onu yaşamamalıyım! Ben iyiyim, iyiyim, hemen çıkarız” diyorum. O an Alper’ i değil kendi kendimin gerçekten iyi olduğuma ikna etmeye çalıştım gerçi. Alper bana: “Hadi o zaman toparlan, gerekirse 149 saat 59 dakika olsa da bu yarışı bitireceğiz!” diyor. Ağlayarak tek nefesle gözyaşlarımla beraber izotonik içip sarhoş gibi lavaboya yürüyorum ve buz gibi suyla yüzümü yıkıyorum, iğrenç görünüyorum, kafamda hala bol bol Kaçkar sisi var ama en azından yarışta olduğumu artık çok net anlıyorum. Hemen gönüllülere koşuyorum ve tekrardan “cut off” zamanları teyit ediyorum. Yataklardan birinde kocaman siyah kedi yatıyor, bütün dünya umurunda değil, onu severken hala ağlıyorum ama o an biliyorum ki bu yarışı bitireceğim, o an yalnız bunu biliyorum. Fırtına gibi saat 11:45 gibi Oyace’ den çıkıp hızlı çıkışa başlıyoruz, birkaç dakika önce yorganın altında güçsüz yatan ben değildim sanki. O an beynimiz ve bedenimizin ne kadar kusursuz ve güçlü bir makine olduğunu bir kez daha anlıyorum. Bekle bizi Courmayeur! Col Brisona’ ya (2492 m) tek nefesle hızlıca çıkıyoruz, iniş için aynı şeyi demiyorum, çok sert. Hava biraz açıyor ve güneş bize gülümsüyor, yarışa devam edebilmek için güç bulduğum için içimde sevinçten çiçekler açıyor. Nihayet son ana istasyonumuza ulaşıyoruz. Ollomont (287.2 km, 1396 m), burası o kadar kalabalık ki, heyecan dorukta. Kimi hiç durmadan devam edip, kimi de son dakikaya kadar dinlenip “cut off” lara takılmadan devam edecek. Biz ise burada uyumaya karar veriyoruz, amca masamıza makarna getiriyor. Alın fenerimizi prize şarja takıp çadıra giriyoruz, burası da ana baba günü gibi ya da pazara benziyor, kalabalık, gürültü, koşucular, destekçiler her şey birbirine girdi. Vakit kaybetmeden üzerime kaz tüyümü giyip uzanıyorum, en fazla 30 dakika uyuyup hazırlıklara başlıyorum. Zaten vücut minimum gereken uykuyu alıp hemen kendine geliyor. Bir hafta boyunca hep alarm çalmadan önce uyanıyordum. Kısa hazırlık ve vazgeçilmez “ensure” lu yulaftan sonra istasyondan ayrılıyoruz. Oradan çıkarken birkaç kişi hala yatıyordu, onlara ne olduğunu merak ettim yarışa devam edecekler mi diye. Biz toparlanınca süpürücü (sweeper) ekip de hazırlanıyordu, onlara yakalanmak en fena kabustu biz de fazla oyalanmadan kaçıyoruz. Saat 18:31.
Ollomont – Courmayeur (50 km 4210 D+)
Artık finişin kokusunu alır gibi çok neşeli ilerliyoruz, sabah bana olanlar artık bir rüya olarak geliyor. Tırmanarak güneşin son ışığında manzarayı seyrediyoruz. Dolunay var, dağların arasında kıpkırmızı çember olarak doğuyor.
Rif. Champillon Dağ Evi’ ni (2433 m) hızlıca geçip Col Champillon’ a (2709 m) ulaşıyoruz. Dağ evinde de Alper yürüyüşten dönen dağıcıların müthiş görünen yemeklerine sulanıyor. O an bütün dağ evlerini yürüyerek geçmeye karar veriyoruz bir gün. Onları konuşurken sert inişe geçiyoruz, hava iyice karardığı için temkinli ilerliyoruz. Bu arada bir hafta içinde 24 saat boyunca konuşmak için sürekli konularımız mevcut. Yolda küçük bir istasyonda polenta ve ızgara eti yiyoruz, bir sonraki istasyona kadar koşulabilecek bir rota var, biz de tamamını koşup kısa bir zamanda Saint-Rhemy en-Bosses’ e (308.6 km, 1519 m) ulaşıyoruz.
Fotoğraf: Tor des Geants
Önümüzde aşılacak bir tırmanış ve bir iniş kalıyor, biz de burada 2 saat uyumaya karar veriyoruz. Burada en lezzetli makarnayı yiyoruz, uyumak için müze olan bir yere giriyoruz, uzandım ama dizlerin ağrısından dolayı uyuyamıyorum. İki saat uçtu geçti ve saat 03:00 gibi yola koyuluyoruz. Tırmanış baya zor geliyor, sürekli uykum geliyor, bir sonraki dağ evine bir an önce ulaşmak istiyorum, ileride ışıkları görünce çok seviniyorum, yaklaşınca meğerse ahır olduğunu görüyorum. Biraz daha yol alınca Rif. Frassati Dağ Evi (317.4 km, 2537 m) çıkıyor karşımıza. İçinde inanılmaz kalabalık var ve en güzel kısmı Sahra Çölü’ nde beraber gönüllü olduğum Judy karşıma çıkıyor, burada da gönüllü! Bizi güzelce besledikten sonra bir yastık getiriyor ve olduğu gibi masa üzerine uzanıyorum. Ortalıkta görüntü gerçekten trajikomik, kimileri yerlerde, kimileri sandalyede, kimileri masa üzerinde uyuyor. En akıllıları odalara gitmişler. Biz de yaklaşık 30 dakika uyumaya karar veriyoruz.
Fotoğraf: Alper Dalkılıç
Hava tam aydınlanmadığı için çıkmak istemiyorum. Yükseklik korkum olduğu ve çıkışın bir kısmı teknik olduğu için aydınlıkta çıkmak istiyorum. Dağ evinden çıktığımızda karlı masalda kendimizi buluyoruz.
Patikalar baya kaygan ve belli zamandan sonra kramponlarımızı takmak zorunda kalıyoruz, yoldaki görevli kramponları kontrol ediyor. Havada sürekli helikopter uçuyor.
Nihayet günlerce hayal ettiğimiz Col Malatrada’ yız.
Fotoğraf: Alper Dalkılıç
Yarış boyunca Col Malatrada’ tan Mont Blanc’ ın harika manzarasını hayal ederken gerçek biraz farklı oldu, sisten dolayı bir adım öteyi göremiyoruz ama yine de muhteşem duyguları yaşıyoruz. Mont Blanc manzarasını görmek üzere TdG’ ye bir kez daha katılmaya karar veriyoruz.
Fotoğraf: Tor des Geants. Açık havada Col Malatra’ dan manzara
Ve yarışın son inişi bizi bekliyor.
Malatra’ ya (319.4 km, 2325 m) ulaştıktan sonra kısa bir çıkış bizi bekliyor, ondan sonra artık Courmayeur’ un havasını soluyacağız.
Fotoğraf: Tor des Geants
Son istasyondan Rif. Bertone Dağ Evi’ ne (332 km, 1940 m) sadece 6 km kalıyor. Hepsi de yokuş aşağı, köklü patikadan inerken bu patikaları ve kökleri ne kadar özleyeceğimi düşünüyorum, aynı zamanda yolda şapkamı çıkarıp bir hafta su görmeyen saçlarımı düzeltiyorum, Alper ise bayrağı batona takmaya çalışıyor. Yolda bir sürü insan görüyoruz, yürüyüşçüler ve koşucuların destekçileri herkesi alkışlıyor ve tebrik ediyor! Courmayeur’ un sokakları da cıvıl cıvıl! Finişe doğru yaklaşırken çok farklı duygular yaşıyorum. Bir tarafım bir an önce uyumak için yatağa ulaşmak isterken diğer tarafım yarışın bittiğine üzülüyor. Kocaman bir hafta, hayat gibi gözümün önünden geçiyor. Şimdi koştuğum sokaklardan bir hafta önce yakan güneşin altında yüzlerce insanın alkışıyla ayrıldım, bir hafta boyunca anlatılmaz duyguları yaşadım ve şimdi tekrar bulutların eşliğinde yine yüzlerce insanın alkışlarıyla evime dönüyorum. Bambaşka bir insan olarak döndüm ve artık hiçbir şey eskisi gibi asla olmayacak. Kalbimin bir parçası TdG ve Aosta Vadisi’ ne aittir, aynı zamanda ben de yarışın ve vadinin bir parçası oldum. Finiş takından Alperle elele geçerken bir hayalimi daha gerçekleştirdim ve hayal edince her şeyin mümkün olduğunu kendime bir kez daha ispatladım. Mutluluğu dışarıda aramaya hiç gerek yok, mutluluk içimizde, onu anlamak için belki de 339 km koşup kendime doğru bu upuzun yolculuğu yapmam gerekiyordu. Kendimi keşfetmek için daha kaç kilometre koşacağımı bilmiyorum ama bu şahane müzik ve heyecan içimde devam ederken sahneden çekilmeyeceğimi biliyorum, şimdilik yalnız onu biliyorum…Peki sırada ne var? 😉
Fotoğraf: Tor des Geants
Teşekkürler: Değerli bilgi paylaşımları için Serkan ve Sertan Girgin, malzeme için Salomon Türkiye (Olgar Şirketler Grubu), saat için Suunto Türkiye (Ersa Saat), ulaşım desteği için Pegasus Hava Yolları, sporcu destek ürünleri için Vitamincomtr, bakım malzeme ürünleri için The Body Shop Türkiye ve görüntü desteği için Sony Actioncam.
Elena Polyakova 
Yorum yazabilmek için oturum açmalısınız.